De laatste tijd kom ik tot de ontdekking dat als je wilt overbrengen wat je speelt, het op de eerste plaats belangrijk is om open te staan voor een soort eenheidsgevoel met het publiek. Klinkt vaag, ik geef het toe, maar als je er even bij stilstaat, valt het echt wel te volgen volgens mij. Ik bedoel niet dat je allerlei concessies hoeft te gaan doen en het publiek probeert te pleasen, maar wel dat je er rekening mee houdt dat je niet de enige sterveling op aarde bent en dat optreden ook communiceren inhoudt. Je staat er om een diep gevoel over te brengen, of een mooie muzikale benadering, of een interessant muzikaal idee – maar dus wel om iets OVER TE BRENGEN, en niet alleen voor jezelf. Wat mij betreft speel je de meest ingewikkelde, totaal acommerciële muziek, als je het maar doet met een open houding naar het publiek. Waartoe zijn wij anders op aarde als musici?

Helemaal mee eens, maar wat men niet moet vergeten, is dat je pas lol kunt hebben én kunt uitstralen op momenten dat je (heel) zeker bent van je zaakjes. Je weet wat je kunt, je hebt een plan, voert het zodanig uit dat je het publiek vermaakt. Op het moment dat je te onzeker bent en dus ook warrig plan hebt, dan straal je dat uit en ziet een ieder dat. Knap is de combinatie van een onzekere bassist met een matige solo die ontzettend veel lol heeft en uitstraalt; de foute noot die wordt gespeeld alsof het de bedoeling was