Dirk Jacob Hamoen schrijft het volgende:


Hier zie je een staartstuk van een cello, met daarop de inrichting om de stukjes snaar tussen kam en staartstuk apart te kunnen "stemmen". Wat mensen niet allemaal bedenken. Let op, een wolfdoder zit er ook nog op, dus zo enorm heeft dat stemmen nu ook weer niet geholpen.
Een afbeelding van een 17de eeuws staartstuk met een schuin uiteinde, zodat de bassnaareindjes langer zijn dan de diskanteindjes, ben ik nog niet tegengekomen, maar het zit goed in miijn geheugen, dus ik heb het echt gezien.
Ook nu weer: ken je geschiedenis voor de de moeite neemt het wiel opnieuw uit te vinden.

Philip, je zegt dat er gewoon flageoletten gespeeld worden. Nu strijk ik nooit op mijn bas en ik krijg met de vingeraanslag alleen een flageolet als ik de snaar in het midden afdemp. Maar ik zie hem dat niet doen. Het moet iets met de manier van strijken hebben waardoor de grondtoon van de snaar wegvalt. Hoe krijg je dat voor elkaar?

Theo, ik heb me ook wel eens afgevraagd of de klassieke vorm van de bas wel zo optimaal is voor de huidige stand van de techniek. Heel de ontwikkeling van de staande elektrische bas is natuurlijk alleen maar mogelijk geweest doordat er elementen en versterkers ontwikkeld zijn. Ik denk dat die ontwikkeling op een gegeven moment zo ver komt dat je geen noemenswaardig verschil in geluid meer hoort en dat die grote kast dan ook niet meer nodig is. Je kunt dan ook de mensuur verkleinen waardoor je een linkerhandtechniek kunt gebruiken vergelijkbaar met die van de basgitaar. Ik doe dat zelf nu al maar dat lukt alleen goed omdat ik een halve bas heb.

Een ander punt is dat er momenteel veel bassisten zijn die niet strijken. De twee uitsparingen in de kast die voorkomen dat je de kast met je strijkstok raakt zijn dan ook niet nodig. Ik denk dat als je deze uitsparingen weglaat, dat het kastvolume dan veel kleiner kan zijn bij dezelfde versterkingsfactor ten opzichte van het zuivere snaargeluid.

Interessant, dat laatste punt Adriaan! Mogelijk is er voor ons plukkers een (akoestisch) betere vorm van de kast denkbaar dan voor strijkers! Al zullen we daar wel vreselijk aan moeten wennen; hij ziet er wel zo mooi uit zo natuurlijk.
Wat de flageoletten betreft: ik ben geen strijker, maar ik geloof dus dat je flageoletten op deze manier kunt strijken. Ik meen me te herinneren dat ik dat eens van nabij hen meegemaakt, maar misschien speelt mijn geheugen me parten. Kan een strijker hier uitsluitsel over geven?

Wat betreft de flageoletten: je hebt natuurlijke flageoletten, zoals bijv. de g bij het oktaaf op de g-snaar en de d halverwege het oktaaf. Deze flageoletten krijg je door de snaar half in te drukken. Geplukt of gestreken.
Daarnaast heb je kunstmatige flageoletten (als dat de goede term is in het Nederlands). Die krijg je door de duim helemaal in de snaar te drukken en dat een andere vinger een terts, kwart of kwint hoger te plaatsen en die vinger half in te drukken. Je moet met de strijkstok dicht bij de kam strijken en dan krijg je een prachtig geluid. In klassieke concerten als van Bottesini of Dragonetti/Nanny wordt het effect veel gebruikt. Het voordeel is dat je, door met de hand een positie op te schuiven, je alle tonen van een toonladder als flageolet kunt spelen. Als je natuurlijke flageoletten gebruikt, moet je voortdurend heen en weer springen naar de knooppunten van de snaar om dat te bereiken en heel erg goed nadenken waar de flageolettonen zitten.
Op het filmpje waar ik dit topic mee begon, kun je goed zien dat Barbé zijn duim gebruikt, en dus met kunstmatige flageoletten speelt.
In klassieke studieboeken als van Simandl kun je meer vinden over de flageoletten, welke tonen je ermee kunt spelen op de terts, kwart en kwint en de notatie ervan en oefeningen.