Vrouwelijke energie is dus emotioneel, gevoelig, lyrisch en met oog voor details. Mannelijke energie is meer: hier ben ik, ik neem mijn plaats in de wereld in en dat is mijn natuurlijke recht.Een paar extremen: aan de vrouwelijke kant staat bijvoorbeeld New Age muziek. Aan de mannelijke kant bijvoorbeeld Death Metal. Ook in de jazz kun je die energieën goed horen – misschien minder duidelijk als in de zojuist gegeven voorbeelden, maar toch. De school van Tristano speelt voornamelijk met vrouwelijke energie. Denk aan Warne Marsh en Paul Desmond (om er een paar te noemen) en zet dat af tegen Dexter Gordon, die duidelijk met veel meer mannelijke energie speelt. Bij Charlie Parker, Miles Davis en John Coltrane zijn die energieën perfect in evenwicht. Ik moet zeggen dat ik zelf het liefst luister naar zulke musici, maar dat zal bij iedereen verschillend zijn. Het evenwicht is er als musici op momenten waarop dat toepasselijk is uit beide energieën kunnen putten. Charlie Parker speelt bijvoorbeeld met veel meer vrouwelijke energie als hij Loverman speelt dan als hij Donna Lee speelt.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor de twee filmpjes van Pot, Baumgarten & Friends die ik van de week op youtube heb gezet en waarnaar de links op de homepage staan: Some Son wordt met duidelijk meer mannelijke energie gespeeld dan Nectar, dat vooral met vrouwelijke energie wordt gespeeld.
Het maakt overigens niet uit of de musici vrouwelijk of mannelijk zijn, maar of ze in staat zijn om van beide energieën gebruik te maken. Leonieke Vermeer, de pianiste van het Philip Baumgarten trio, maakt bijvoorbeeld even makkelijk gebruik van mannelijke als van vrouwelijke energie in haar spel.
Ik kan me uit de Algemene Muziektheorie van Willemze herinneren (maar ik schrijf het uit het hoofd, want ik kan het boek zo snel niet vinden) dat hij ergens schrijft over mannelijk en vrouwelijk metrum en ritme. Vrouwelijk is bijv. met een opmaat. En zo zijn er nog wat meer kenmerken.
Ik wil dus maar zeggen dat het een onderscheiding is die ook in de klassieke muziek gebruikt wordt, en dat onderstreept de observatie van Philip.
Het is wel grappig, want toen hij postte moest ik gelijk aan de filmpjes van het Baumgarten trio denken dat op de homepage staat vermeld en vooral het pianospel van Leonieke. Mannelijk vind ik daarin het opvullen van maten met akkoorden, ook bij het begeleiden, vrouwelijk het open laten van een begeleiding. En dat kan ze inderdaad alle twee geweldig.
Ik heb vandaag basles 34, over mannelijk en vrouwelijke energieën weer eens aangevuld. Ik ben een voor mijn gevoel aan een nieuw leven als bassist begonnen door mijn recente ontdekkingen en inzichten hierover. Ik vind deze sprong heel opwindend en ben razend nieuwsgierig wat deze ontdekkingen me de komende tijd gaan opleveren – ook omdat ik merk dat ik er bijna dagelijks verder mee kom. Spannend!
