Hey Philip

Eigenlijk zegt Hal Galper hetzelfde als jij:

Het schema (of melodie) is de basis, niet de bebop versieringen.
Zo probeerd hij de, in het toonladder-bos verdwaalde pianisten, weer even naar het pad te brengen.

In soleren ben je vrij maar je moet wel weten waarover je soleert.





leuk dat zo'n oude discussie weer gaat leven.

Logisch dat de anti-snelspeellobby niet reageert: wij hebben gewoon wat meer tijd nodig om te spelen en komen er dan niet aan toe om nog op het forum te reageren...

Maar nu even serieus. Ik houd niet van snel spelen als er geen muzikaal idee achter zit. Als de speler alleen maar aan het publiek wil laten zien hoe snel hij de rifjes kan spelen die hij thuis heeft ingestudeerd en die hij te pas en vooral te onpas overal gaat gebruiken.

Ik vind dat een solo een verhaal moet vertellen, en als daar snelle noten bij horen, dan is het prima. Maar het moet geen automatisme worden. We hoeven toch niet te doen alsof we altsaxen zijn?

Twee punten die ik heb tegen snel spelen:
1) Snel spelen kan een handige truc zijn, wanneer je geen andere interpretatiemogelijkheden voorhanden hebt. Denk aan een clavecimbel, waarbij je niet hard en zacht kunt spelen. Om een lange noot dan op te vullen moet je wel met versieringen en omspelingen gaan werken. En om een solo overtuigend uit te laten komen moet je wel hele ritsen noten gaan spelen. Maar wat waren de componisten blij toen de piano werd uitgevonden en ze andere dynamische mogelijkheden kregen dan alleen meer snel of veel.
2) Een contrabas is een laag instrument. Voor ons gehoor is het moeilijk om snel en goed tonen te onderscheiden in het lage gebied. Het komt al snel over als een wollige brei (nog afgezien van het lastige instellen van een versterker). Dan kun je wel in het hoge bereik van de bas gaan spelen met je snelle nootjes; daar is het technisch ook nog wat makkelijker om snel te spelen, zeker met de duimpositie en met de kortere afstanden tussen de vingers, dus bingo: speler tevreden en het publiek kan het nog volgen met de oren ook. Maar met alleen spelen in een hoog gebied laat je een heel klankpalet aan mogelijkheden liggen.

Bij een van mijn eerste baslessen, toen ik druk aan het zwoegen was om mijn basleraar Alex Milosevic te imponeren met wat ik allemaal al kon, vertelde hij mij het volgende verhaal.
Een Italiaanse contrabasvirtuoos gaat op bezoek bij een zenmonnik die met zijn vrouw ergens op een berg in Tibet woont en van wie hij gehoord heeft dat hij zo bijzonder bas kan spelen.
De virtuoos pakt uit en speelt de wolken van de hemel met allerlei virtuoze loopjes en een stortvloed aan snelle noten. Daarna pakt de zenmonnik zijn bas en plukt één enkele noot.
De basvirtuoos verlaat verbijsterd de berg en verbijt zich dat hij zoveel moeite heeft gedaan om in zo’n uithoek deze waardeloze bassist te bezoeken, die uiteindelijk niets weet klaar te spelen.
De vrouw van de monnik vraagt jaloers aan haar man: waarom kan jij ook niet zo spelen als die virtuoos? Dan zou je beroemd kunnen worden en over de hele wereld je spel kunnen laten horen.
Ach, zegt de monnik met een glimlach, terwijl hij zijn bas opbergt: die man heeft zijn noot nog niet gevonden.

Ha Theo,

dat verhaal van die monnik kende ik al wel in een andere versie, leuk.

Maar iemand die hoog en snel kan spelen zal dat niet altijd doen. Iemand die alleen laag en langzaam kan spelen zal dit wel moeten.
Als je fullscale kunt spelen maar je doet het niet omdat je het niet overal vindt passen: prima!
Als je alleen in de krulpositie en langzaam kunt spelen en daarom zegt dat hoog en snel niet mooi is: niet prima!

Wat mij betrefd zijn er 2 Keuzes:

1) De muziek is de baas.

2) Je instrument is de baas.


En die Zen-monnik zal wel fan zijn van 's werelds enige solo-triangel speler maar ik hou wel van iets spannendere muziek.

Leuk zeg Martin, dat filmpje van Tania Maria met NHOP! Die Tania Maria weet wel een keihard swingende kant bij NHOP op te roepen. Wauw!

Ja,
en hij kan ook langzaam spelen!

Heel mooi:

http://www.youtube.com/watch?v=9PWEocxtcmM

Mooi hoor. Ook grappig om NHOP met lang donker haar te zien! De regisseur was duidelijk gebiologeerd door de handen van die twee.

Het is zo dat er toch wel een soort twee- (of drie)spalt is. Er is een kamp dat zegt dat je bij je solo altijd de melodie van het thema als uitgangspunt moet nemen (in de oude stijl jazz wordt dat idee bijvoorbeeld heel erg aangehangen) en een kamp dat vindt dat je ook best kunt uitgaan van het onderliggende akkoordenschema (meestal in de wat modernere jazz). Er is trouwens nog een kamp, dat vindt dat je na het spelen van het thema vrij bent om je gang te gaan en je je dus ook niets hoeft aan te trekken van het akkoordenschema. Dat zijn de freejazz jongens en ook in de Amsterdamse improscene wordt vaak zo gedacht.
Ik hoor bij het tweede kamp, overigens zonder ook maar iets tegen te hebben op kamp 1 of 3. Ik voel me er zelf gewoon het best bij thuis om het akkoordenschema als uitgangspunt te nemen.
Ik voel me trouwens niet gelukkig bij het woord 'versieringen'. Ik vind het vreselijk als mijn solo's op die manier worden opgevat, dat ik 'versieringen' speel. Ik probeer namelijk tot de kern van het nummer door te dringen en daar iets wezenlijks aan toe te voegen. Of dat lukt is natuurlijk een tweede; dat laat ik over aan het oordeel van de luisteraar. Maar het is in elk geval wel mijn streven.

het schema is een goed uitgangspunt.

Maar is Jazz niet het, op je eigen manier (in your own sweet way), versieren van een liedje?



" Het leven is een feestje,....maar je moet wel zelf de slingers ophangen"