Minder is meer, horen we steeds – zo vaak dat ik er onderhand vraagtekens bij ga zetten. Wauwelen we elkaar niet gedachteloos na? Ik heb zelf een basles besteed aan het ondersteunen van de gedachte dat minder meer is, maar toch: de laatste tijd dringt het pas goed tot me door dat méér vaak ook (véél) meer is. De mooiste solo's van Parker zitten vol noten. De mooiste solo's van Coltrane ook. De mooiste solo's van Hancock ook. De mooiste solo's van Hargrove ook. De mooiste solo's van Redman ook. De mooiste solo's van Holland ook. De mooiste solo's van Garcia Fons ook. De mooiste solo's van MacBride ook. Soms is een orkaan van noten blijkbaar geweldig, vooral tijdens de climax van een solo. Even hereiken. Kent eigenlijk iemand een geweldige jazz solo waarbij heel weinig noten werden gespeeld? Ik niet...

Ik wel. Bijvoorbeeld de solo van Miles Davis in So What, of de solo's van Thelonious Monk: bijna niets, maar zo perfect getimed.....

Je hebt gelijk, Miles was daar inderdaad heel goed in!

Net als in de rest van het leven gaat het meer om de afwisseling denk ik. Veel noten kan natuurlijk nooit het doel zijn van een solo, maar een goede muzikant kan ook een solo spelen zonder veel noten. Naima van Coltrane is zo'n voorbeeld. Soms een waterval van noten en soms een kabbelend beekje, beide zijn mooi op een bepaald moment.

Ik denk dat je hierbij onderscheid moet maken tussen een bassist die begeleidt en een solist en tussen een snel en een langzaam nummer. Ik vind het juist mooi als een bassist niet alles volbast en dat er een langzame drive is waar zo nu en dan wat syncopische noten tussen gevoegd worden. Maar een solist mag van mij in een up tempo best een hoop noten produceren alleen klinkt dat nu weer niet wanneer hij dat te vaak in een langzaam nummer doet. Maar zelfs in ballad kan een snelle passage over een paar tellen mooi zijn als het een natuurlijke impuls aan de melodie geeft.
Ik doe regelmatig mee als trompettist aan jamsessions en vind dat nummers daar vaak te snel gespeeld worden. Om in het gekozen tempo een acceptabele solo te spelen moet ik vaak met een snelheid spelen die net boven mijn kunnen gaat waardoor de solo nogal eens de mist in gaat. Als je dan op half tempo over gaat dan wordt het er ook niet beter op. In dit opzicht is het een nadeel dat we te veel luisteren naar topmusici die een hoog tempo aan kunnen en dat dan na willen doen.

Meer is vaak minder dan je denkt.

Het aantal noten is vaak eerder een kwestie van taal dan van keuze voor veel noten.

Bebop gebruikt veel meer versieringen van akkoord tonen om hetzelfde te zeggen dan bijvoorbeeld in de 30er jaren Swing gebeurde.
En 20 jaar eerder in New Orleans waren het weer veel versieringen.

Een goede muzikant kan met weing noten veel zeggen maar met veel noten ook.

Pastorius grooved echt niet minder omdat íe veel noten speelt.

Veel noten geven de muziek vaak meer spanning en een voorwaartse beweging, .....doelloos snelle rifjes eruit gooien is irritant.

Als je naar een (goede) snelle solo luisterd dan hoor je eigenlijk maar een paar noten die met arpeggio's en toonladders en versieringen meer beweging en kleur geven aan de solo,...

Als Philip voor het motto 'less is more' niet gevoelig is, dan gooi ik er maar een oude Latijnse spreuk tegenaan: non multa sed multum. Niet velerlei maar het vele. D.w.z. zoek het niet in de breedte van allerlei ideeën en mogelijkheden, maar in de diepgang. Met dank aan Plinius.
Toegepast op de muziek: in een improvisatie één idee uitwerken i.p.v. allerlei ideetjes en motiefjes neerleggen. In de harmonieën: niet routineus alle noten van een akkoord met z'n uitbreidingen en toevoegingen spelen, maar gericht zijn op één akkoordnoot en daar naar toespelen.
Liever één ding goed neergezet, dan allerlei riedeltjes half afgeraffeld gespeeld. Of dat dan in de realisatie betekent dat er veel of weinig noten uitkomen is dan niet de hoofdzaak, maar een gevolg van het durven denken vanuit een enkel idee. En dan doet de discussie of je veel of weinig noten speelt er niet toe.
Red Mitchell vind ik iemand die op zo'n manier kon spelen.

Diepgang staat voor mij ook voorop! Leuk om die verschillende smaken en meningen te horen. Ik hou er juist van als de ideeën over elkaar heen dartelen, zoveel zijn het er. Coltrane deed dat vaak.

Volgens mij zeggen de meeste bassisten dat ze niet van snel spelen houden, en dat langzame melodieën zoveel mooier zijn en meer diepgang hebben, omdat ze niet snel KUNNEN spelen.

Die, als de pianist zegt: "Rhythm Changes?", snel zeggen, "mwah, doe maar iets medium....Satin Doll doen?"

En de doorgaans toch zo mondige anti-snel-spelen-lobby hult zich in een veelzeggend stilzwijgen, hihihi.

....aan het studeren denk ik.

Over snel gesproken:

Bekijk dit eens

http://www.youtube.com/watch?v=HtKbmVu4oPU

Snel en super relaxed!

Logisch dat de anti-snelspeellobby niet reageert: wij hebben gewoon wat meer tijd nodig om te spelen en komen er dan niet aan toe om nog op het forum te reageren...

Maar nu even serieus. Ik houd niet van snel spelen als er geen muzikaal idee achter zit. Als de speler alleen maar aan het publiek wil laten zien hoe snel hij de rifjes kan spelen die hij thuis heeft ingestudeerd en die hij te pas en vooral te onpas overal gaat gebruiken.

Ik vind dat een solo een verhaal moet vertellen, en als daar snelle noten bij horen, dan is het prima. Maar het moet geen automatisme worden. We hoeven toch niet te doen alsof we altsaxen zijn?

Twee punten die ik heb tegen snel spelen:
1) Snel spelen kan een handige truc zijn, wanneer je geen andere interpretatiemogelijkheden voorhanden hebt. Denk aan een clavecimbel, waarbij je niet hard en zacht kunt spelen. Om een lange noot dan op te vullen moet je wel met versieringen en omspelingen gaan werken. En om een solo overtuigend uit te laten komen moet je wel hele ritsen noten gaan spelen. Maar wat waren de componisten blij toen de piano werd uitgevonden en ze andere dynamische mogelijkheden kregen dan alleen meer snel of veel.
2) Een contrabas is een laag instrument. Voor ons gehoor is het moeilijk om snel en goed tonen te onderscheiden in het lage gebied. Het komt al snel over als een wollige brei (nog afgezien van het lastige instellen van een versterker). Dan kun je wel in het hoge bereik van de bas gaan spelen met je snelle nootjes; daar is het technisch ook nog wat makkelijker om snel te spelen, zeker met de duimpositie en met de kortere afstanden tussen de vingers, dus bingo: speler tevreden en het publiek kan het nog volgen met de oren ook. Maar met alleen spelen in een hoog gebied laat je een heel klankpalet aan mogelijkheden liggen.

Bij een van mijn eerste baslessen, toen ik druk aan het zwoegen was om mijn basleraar Alex Milosevic te imponeren met wat ik allemaal al kon, vertelde hij mij het volgende verhaal.
Een Italiaanse contrabasvirtuoos gaat op bezoek bij een zenmonnik die met zijn vrouw ergens op een berg in Tibet woont en van wie hij gehoord heeft dat hij zo bijzonder bas kan spelen.
De virtuoos pakt uit en speelt de wolken van de hemel met allerlei virtuoze loopjes en een stortvloed aan snelle noten. Daarna pakt de zenmonnik zijn bas en plukt één enkele noot.
De basvirtuoos verlaat verbijsterd de berg en verbijt zich dat hij zoveel moeite heeft gedaan om in zo’n uithoek deze waardeloze bassist te bezoeken, die uiteindelijk niets weet klaar te spelen.
De vrouw van de monnik vraagt jaloers aan haar man: waarom kan jij ook niet zo spelen als die virtuoos? Dan zou je beroemd kunnen worden en over de hele wereld je spel kunnen laten horen.
Ach, zegt de monnik met een glimlach, terwijl hij zijn bas opbergt: die man heeft zijn noot nog niet gevonden.

Ha Theo,

dat verhaal van die monnik kende ik al wel in een andere versie, leuk.

Maar iemand die hoog en snel kan spelen zal dat niet altijd doen. Iemand die alleen laag en langzaam kan spelen zal dit wel moeten.
Als je fullscale kunt spelen maar je doet het niet omdat je het niet overal vindt passen: prima!
Als je alleen in de krulpositie en langzaam kunt spelen en daarom zegt dat hoog en snel niet mooi is: niet prima!

Wat mij betrefd zijn er 2 Keuzes:

1) De muziek is de baas.

2) Je instrument is de baas.


En die Zen-monnik zal wel fan zijn van 's werelds enige solo-triangel speler maar ik hou wel van iets spannendere muziek.

Leuk zeg Martin, dat filmpje van Tania Maria met NHOP! Die Tania Maria weet wel een keihard swingende kant bij NHOP op te roepen. Wauw!

Ja,
en hij kan ook langzaam spelen!

Heel mooi:

http://www.youtube.com/watch?v=9PWEocxtcmM

Mooi hoor. Ook grappig om NHOP met lang donker haar te zien! De regisseur was duidelijk gebiologeerd door de handen van die twee.

Leuk liedje. En NHOP staat zich lekker uit te sloven, wat logisch is naast zo'n mooie vrouw. Het leuke van haar pianosolo is, dat het een mooi voorbeeld is hoe iemand die snelle noten speelt, automatisch in het hoge register kruipt.
Eerlijk gezegd heb ik het niet zo met de snelle nootjes van NHOP. Allemaal te danken aan zijn beroemde drie-vinger-rechterhandtechniek. Maar ik vind dat daardoor de snaren net wat te vluchtig aangeraakt worden en de noten swing en diepgang missen.

Een mooi voorbeeld op de video http://www.youtube.com/watch?v=-Ne51BFpF9M ,
waar Christian McBride en NHOP samen Bye Bye Blackbird spelen. Let niet op het valse begin. Als de heren elkaar een keer hebben gevonden, begint er bij 5:50 een leuke vier om vierreeks tussen beiden, waar je de verschillen in speelstijl goed kunt vergelijken.

Heb dat filmpje al vaak gezien, en vindt eerlijk gezegd de solo van McBride fijner om naar te luisteren.


Mijn leraar liet me eens een opname horen en dat swingde zo hard dat ik zeker was dat het Ray Brown was. Maar het was NHOP toen hij 16 (!) was.
Hij is door de jaren gegroeid naar precies dat wat hij wilde zijn.
Zijn vast bassisten geweest die hem gezegd hebben dat je zo geen bas speelt. Maar moet je Ray Brown eens zien zwoegen naast NHOP in dat trio met Oscar Peterson.

Allebei Top, heel andere bassisten, maar verschil moet er zijn alles blijft alles stil staan.

Op smaak valt best te twisten.

Al heel tolerant van jullie dat jullie überhaupt naar deze heren kunnen luisteren. 'Oh my God', zoals de Amerikanen zeggen, wat vals! Ik haak af. Dit zijn trouwens mijn twee favoriete bassisten, maar ja, niemand is perfect.
Overigens: ik vind dat het prima is, zoals die snelle noten klinken van NHOP. Lekker duidelijk, gedefinieerd en uitstekend getimed. Ook vind ik ze helemaal niet te kort maar lekker strak, eigenlijk!
Die drie vinger techniek is geen voorwaarde om zo snel te kunnen spelen,dat weet ik uit ervaring. Met twee vingers lukt het ook prima.
Ik ben het helemaal met Martin eens: er kan niets op tegen zijn om over de techniek te beschikken om snelle noten te kunnen spelen. Je mogelijkheden als contrabassist worden (veel) groter; vooral natuurlijk als je (zoals ik) veel snelle noten in je kop hoort als je soleert. Dat was vroeger heel frustrerend, toen ik nog niet de techniek had om de noten die ik in mijn kop hoorde hoorde te kunnen spelen. Dus ik ben heel blij dat ik die techniek nu wél heb! De aanhouder wint: eindelijk kan ik precies laten horen wat ik bedoel. Dat werd tijd ook, hoor.

Wat dachten jullie hiervan????

http://www.youtube.com/watch?v=JXMjjzR2Et4&feature=fvst

Dit zegt voor mij alles

Groetjes

Hans

Het werd weer eens tijd om een nieuwe poll op de homepage te zetten. Het leek me wel geinig om dat over dit onderwerp te doen. Lekker kort door de bocht en totaal ongenuanceerd, zo'n poll. Ik ben benieuwd.

Ja, wat dacht je van de top 10 van favoriete bassisten? Of mooiste baslijn?




Maar een Poll over snel spelen wordt denk ik niet wat, is teveel een kwestie van smaak en voorkeur.

Is net zo belangrijk als onbelangrijk.

De muziek is de baas. Als het bandje "Spain" wil spelen en de bassist trekt dit niet, wat dan?


In ieder stuk zitten hele, halve, kwart, achtste, triolen en zestienden. Op de voor of achtergrond.
Geeft alles diepte en kleur.
Niet iedere noot hoeft dik en en swingend te zijn, liever niet zelfs, dynamiek is essentieel.


Van de 40 noten licks van Parker zijn vaak maar een paar noten als basis, de rest is versiering, maar zonder die versiering is het geen Bebop meer.
Dat was de taal van Bird .

Dus een bassist die een snelle duimpositie-solo speelt, versierd op zijn manier de noten die door een ander onversierd gespeeld worden.
Kan beide mooi zijn of lelijk, kwestie van smaak.

Ja, in feite slaat die poll natuurlijk nergens op; het gaat erom of iets goed en met het juiste gevoel gespeeld wordt en niet om de hoeveelheid noten. Toch lijken een heleboel bassisten te vinden dat je niet snel moet spelen op een contrabas, dat dat niet mooi is op dat instrument of zoiets. Die spelen Spain dus gewoon niet. Lijkt me dat er an sich niets tegen kan zijn op veel noten spelen, want dat kan heel functioneel en mooi zijn en ook het gevoel van de muzikant tot uitdrukking brengen; daar zijn voorbeelden van te over in de jazzgeschiedenis, zoals inderdaad Parker. Of Coltrane. Of Wynton Marsalis, enz. enz. Maar er zijn dus ook mensen die hier anders over denken. Die zullen dus ook niets aan de nieuwe CD van mijn trio vinden, want daarop ga ik af en toe door de snelheidsbarrière.

deze solo van Eddie Gomez heeft altijd veel indruk op me gemaakt, begint bij 0:50:
http://www.youtube.com/watch?v=bbUpSH76RL0

geweldig hoe hij zo snel de hoogte in schiet helaaml vanuit de lage positie, en lekker accurate rechterhand.

Mag snel spelen op de contrabas weer? We horen weinig van de anti-snel-spelen-lobby en de poll op de homepage is tot nu toe ook voornamelijk ingevuld door mensen die er niets op tegen hebben... Het is natuurlijk nog te vroeg voor conclusies – maar toch!

Alles mag, de vraag is of het wel overal even mooi is.

Het moet natuurlijk geen technisch trucje worden wat een muzikant ter plekke bedenkt om te imponeren.

Hier wat wijze woorden van Hal Garper over techniek.

http://www.youtube.com/watch?v=wDw1igyuvxk

en over snel spelen:

http://www.youtube.com/watch?v=NehOx1JsuT4&feature=relmfu

Het gaat allemaal om doseren. Als je continue snel speelt wordt het na 1 minuut al saai en vervelend.
Het maakt veel meer indruk als je de hele tijd redelijk langzaam speelt en dan in 1 keer iets snel erin knalt.

Je hebt van die shred gitaristen die continue 100 noten per seconde spelen en daar heb ik een hekel aan.

Stiekem vind ik deze langzame solo die hier eerder werd gepost de mooiste die hier werd genoemd:
http://www.youtube.com/watch?v=9PWEocxtcmM

Ja,
dat is een heel mooi gespeelde melodie.

En krijgt diepte door de embellishments.
Ik hoor halve, hele, kwart, achtsten, achtste triolen, zestienden, zestiende triolen en allemaal smaakvol gedoseerd.

Meer dan 1 tempo dus.

Alleen kwarten zou ik minder vinden.

Ik heb geprobeerd om me in te houden en niets te zeggen over deze discussie, vooral omdat ik behoorlijk ongenuanceerd uit de hoek kan komen, maar het is sterker dan ik, dus daar ben ik weer. Ik zal proberen om zo diplomatiek mogelijk te zijn.
Ik vind dat praatje van Hal Garper maar een deel van het verhaal. Zijn verhaal heeft vooral betrekking op de manier waarop er voor de BeBop tegen soleren werd aangekeken. Sinds de BeBop is er in de jazz niets op tegen om de melodie helemaal los te laten en het onderliggende akkoordenschema als voornaamste inspiratiebron te nemen. Dat is volstrekt legitiem en verhoogt de vrijheid van de solist enorm. En één van de aantrekkelijke kanten van de jazz is toch juist de vrijheid die we krijgen? Of je daar een logisch verhaal van weet te maken dat ook nog met het desbetreffende nummer van doen heeft, is juist de uitdaging!!! Ik vind het onzin om maar van tevoren te zeggen dat niemand dat kan, zoals Hal Garper lijkt te beweren. De jazzgeschiedenis loopt over van voorbeelden van geslaagde solo's die het akkoordenschema als uitgangspunt hebben.
De melodie is zeker heel belangrijk en kan een hele fijne inspiratiebron zijn, maar om nu te zeggen dat je bij soleren de melodie als uitgangspunt MOET nemen, gaat me veel te ver. Laten we de helft van de jazzgeschiedenis sinds de BeBop niet op die manier diskwalificeren!
Ook dat gedoe met het doseren van de lengte van de noten vind ik een vreemde benadering van soleren. Het kan zijn dat de muziek en jouw solo er wat jou betreft om vragen om een tijdlang halve noten achter elkaar te spelen, misschien ook vind je het een geschikt moment om een heleboel 32ste noten te spelen. Dat is niet vooraf te zeggen en het is al helemaal niet mogelijk om daar een regel voor te formuleren, zoals Hal Garper probeert! Daarmee perk je je mogelijkheden maar in en rem je jezelf af, terwijl jazz het juist van ongeremde spontaniteit moet hebben. Regels helpen je zelden om uit te drukken wat je wilt. Sterker nog: de mensen die een voorname plaats innemen in de jazzgeschiedenis hadden zo hun eigen ideeën en lapten er een heleboel aan hun laars. Hal Garper is niet een van hen. Ik word geen navolger van Hal Garper, zoveel is duidelijk. Eerlijk gezegd word ik er zelfs kwaad over, als ik eraan denk dat de argeloze beginnende jazzmuzikant dit moet aanhoren.
Dit gezegd hebbende: het is goed om dit soort ideeën tot je te nemen, als je ze niet als wet gaat beschouwen. Ik ben blij dat ik zijn filmpje heb gezien, al is het alleen maar omdat ik nu nog zekerder weet dat ik héél andere ideeën heb.

Hey Philip

Eigenlijk zegt Hal Galper hetzelfde als jij:

Het schema (of melodie) is de basis, niet de bebop versieringen.
Zo probeerd hij de, in het toonladder-bos verdwaalde pianisten, weer even naar het pad te brengen.

In soleren ben je vrij maar je moet wel weten waarover je soleert.





leuk dat zo'n oude discussie weer gaat leven.

Het is zo dat er toch wel een soort twee- (of drie)spalt is. Er is een kamp dat zegt dat je bij je solo altijd de melodie van het thema als uitgangspunt moet nemen (in de oude stijl jazz wordt dat idee bijvoorbeeld heel erg aangehangen) en een kamp dat vindt dat je ook best kunt uitgaan van het onderliggende akkoordenschema (meestal in de wat modernere jazz). Er is trouwens nog een kamp, dat vindt dat je na het spelen van het thema vrij bent om je gang te gaan en je je dus ook niets hoeft aan te trekken van het akkoordenschema. Dat zijn de freejazz jongens en ook in de Amsterdamse improscene wordt vaak zo gedacht.
Ik hoor bij het tweede kamp, overigens zonder ook maar iets tegen te hebben op kamp 1 of 3. Ik voel me er zelf gewoon het best bij thuis om het akkoordenschema als uitgangspunt te nemen.
Ik voel me trouwens niet gelukkig bij het woord 'versieringen'. Ik vind het vreselijk als mijn solo's op die manier worden opgevat, dat ik 'versieringen' speel. Ik probeer namelijk tot de kern van het nummer door te dringen en daar iets wezenlijks aan toe te voegen. Of dat lukt is natuurlijk een tweede; dat laat ik over aan het oordeel van de luisteraar. Maar het is in elk geval wel mijn streven.

het schema is een goed uitgangspunt.

Maar is Jazz niet het, op je eigen manier (in your own sweet way), versieren van een liedje?



" Het leven is een feestje,....maar je moet wel zelf de slingers ophangen"