Op p. 87 noemt Levine als instinker dat het dim-akkoord niet altijd een dominantfunctie naar het volgende akkoord toe heeft. Soms is er nog een akkoord tussen gezet. In het voorbeeld dat hij daar geeft Bbdim Am7 D7 heeft de Bbdim als verborgen dominant Gb7b9, toeleidend naar D7.
Sorry, maak ik toch nog een fout. In het voorbeeld van de instinker Bbdim Am7 D7, schrijft Levine dat de Bbdim als verborgen dominant de A7b9 heeft, en dus niet Gb7b9, wat ik schreef. Ik had een paar krabbels gemaakt maar die door elkaar gehaald en het niet meer nagekeken. Excuses!
In plaats van Bbdim zou je ook C#dim kunnen lezen, want dat akkoord heeft dezelfde noten als Bbdim, en dan gaat het hele verhaaltje van de drie stappen dat ik gaf op. (Twee hele noten onder de C# = A; A is de kwint van D7; dus C#dim is hier gelijk aan een A7b9 akkoord.)
Weer een heldere uitleg Theo. Kan ik het zo samenvatten dat je vanuit een dim-akkoord kunt kijken naar de akkoorden (met dominant 7 en mol 9) die liggen op 4 en 1 halve toon onder en 2 en 5 halve tonen boven het dim-akkoord. Een vervolgens kijken naar het akkoord dat volgt om te zien of zo de verborgen dominant gevonden kan worden?
Dus bijvoorbeeld uitgaande van een Cdim-akkoord (c-es-ges-a), dat voorkomt in de chromatische baslijn Bmaj7-Cdim-C#min, kijken naar:
-4: Ab7b9: as-c-es-ges-a
-1: B7b9: b-es-ges-a-c
+2: D7b9: d-ges-a-c-es
+5: F7b9: f-a-c-es-ges
Vervolgens de kwint van C#min bepalen: G#, zodat in dit geval Ab7b9 de verborgen dominant is.
Met daarbij de aantekening dat soms ook gekeken kan (moet?) worden naar het volgende akkoord.
Als dit klopt ben ik blij dat ik het snap. Alleen vraag ik me dan nog af wat voor praktische betekenis dit allemaal kan hebben in mijn basspel.
