Volgens mij is improvisatie wel een kenmerk van jazz maar je kunt het niet omdraaien; er zijn ook andere muziekstijlen waarbij geïmproviseerd wordt en die toch geen jazz zijn.
Een ander belangrijk kenmerk van jazz is dat het swingt wat inhoudt dat bepaalde maatdelen die normaal geen accent krijgen in de jazz juist wel een accent krijgen.
Ook wordt in de jazz een melodie niet exact gespeeld zoals die in de bladmuziek genoteerd wordt. Een bekend voorbeeld is dat een genoteerde achtste punt zestiende gespeeld wordt als een onvolledige triool. Wanneer een orkest dat gewend is om wel exact volgens de geschreven muziek te spelen, zoals bijvoorbeeld een fanfare, een jazznummer speelt, dan zal een jazzliefhebber dan ook bijna altijd vinden dat het niet swingt.
In de jazz wordt het thema van een nummer door de solist vaak uit het hoofd gespeeld en deze solist houdt de melodie dan wel aan maar zal er vaak wel kleine melodische of ritmische modificaties op aanbrengen. Dit is zeker toegestaan en een bekend nummer wordt daar juist mooier door. Niemand uit het jazzpubliek zal de solist later verwijten dat hij een beetje afgeweken is van de oorspronkelijke melodie
Hehe, ben het wel met Philip eens over de zangeres en het majeur zeven akkoord.
Verder nog over die herhalende bass grooves, of hoe je het ook noemt. Ik denk dat een groot verschil is, dat vaak in sommige stijlen muziek inderdaad de baslijn letterlijk de hele tijd hetzelfde is, kan heel lekker zijn, maar ik kan me voorstellen dat je het niet echt als jazz beschouwd. In jazz komt het tegenwoordig wel heel vaak voor dat een solo sectie gebaseerd is op 1 baslijn/ groove (denk bijvoorbeeld aan Chris Potter's muziek) maar de bassist speelt dan wel constant vatiaties op die groove, of lijnen tussendoor. De nadruk ligt natuurlijk wel op de groove, daar gaat het om, maar er wordt wel mee gevarieerd, zowel ritmisch, melodies and harmonisch. Dan vind ik zeker wel jazz.
Heel goed, dat lijkt me dan meteen een mooie aanvulling op de definitie. Dus dan krijgen we:
Jazz is een muziekstijl die in de 19e eeuw in Amerika is ontstaan. Muziek waarbij sprake is van improvisatie en van collectieve improvisatie als de muziek wordt uitgevoerd door meer dan één persoon. Dit heeft zowel betrekking op de ritmische basis als op de harmonieën en melodieën. De muzikanten luisteren naar elkaar en proberen iets te spelen wat elkaars partij versterkt en wat met name de partij van de solist ten dienste staat. Er kunnen vaste grooves gespeeld worden, maar dan wel met de nodige ritmische, melodische en harmonische variatie en improvisatie.
