Ik ben heel tevreden met de Schertler, de E snaar geeft geen vervorming, ook niet bij hogere volumes. Zet je de volumeknop op je kastje van de Schertler misschien te ver open? Ik heb gemerkt dat je die knoppen maar het beste allemaal neutraal kunt zetten en op je versterker verder experimenteren, anders gaat het bij mij ook vervormen.
Op mijn bas versterkt de Schertler vooral het laag heel goed en hij heeft een enorme punch. Het midden en hoog vind ik wat dunnetjes. Bij mijn andere element, de Wilson, is het eigenlijk precies andersom; weinig laag en punch, maar wel een mooi vol midden en hoog. De combinatie van die twee middels een aparte voorversterker bevalt me erg goed, ook omdat ik die twee nu kan mixen om een goed geluid te krijgen in een specifieke akoestiek.
Toen ik alleen de Wilson had, en ik speelde bijvoorbeeld ergens waar veel mannen met elkaar praatten, terwijl de muziek zacht moest, kwam ik er niet goed doorheen. Nu zet ik de Schertler wat harder in de mix, en met dat laag en zijn punch is dat geen probleem meer, ook bij zachte volumes.
Ook met de Wilson ben ik heel blij; vooral voor de duimposities heb ik de Wilson echt nodig, die klinkt daar veel voller dan de Schertler, wat ook geldt voor het hogere midden.
Al met al is mijn geluid nu akoestischer, heeft het meer punch, wordt elk toongebied goed versterkt en is het geluid helder en gedefinieerd, wat ik ook heel belangrijk vind. Dus voorlopig kan ik weer verder zo.
Ondertussen liggen de Garbo's er al bijna 2 weken op en beginnen al wat ingespeeld te geraken. Tijd voor een korte evaluatie.
Wat meteen opvalt is de dikte van de snaren, de la, re en sol-snaar zijn ongeveer even dik en dit is toch even wennen in het begin. Voor een goede plaatsing van de snaren heb ik ook m'n kam en topkam wat moeten bijvijlen.
Op vlak van klank zijn de garbo's toch sterk verschillend van de spiro's. De garbo's geven een vollere, diepere, donkere klank, positief is ook dat m'n bas wat meer volume heeft. De spiro's daarentegen hebben een grotere "mwhaah-factor", zijn meer gefocusd en meer helder.
Een nadeel van de garbo's is wel dat de sol-snaar absoluut niet valt te strijken, dit vanwege een soort nylon wikkeling. Op termijn ga ik zeker eens een velvet anima sol-snaar uittesten.
Ik ben momenteel ook nog wat aan het experimenteren met een microfoon/piezo versterking, maar meer hierover later wanneer ik dit eens op een podium heb kunnen testen.
Ik heb de garbo's er nu een klein jaar op zitten. Net de A vervangen die bij de aanhechting van het weefselachtige uiteinde (kopzijde) was losgekomen. Tot nu toe de beste snaren die ik heb gehad. Zoals als eerder in dit draadje opgemerkt een diepe warme klank met behoorlijk volume. Echt een vintage sound. De snaarspanning is laag waardoor ik de brug iets hoger heb moeten zetten om rammelen te voorkomen. Voordeel is dat ze geweldig relaxed slappen. Ik heb wel even moeten wennen aan de dikte maar dat duurde niet lang. Na aanslaan is het volume niet meteen aanwezig maar bouwt op tot het maximum wat verschil geeft tussen langzame en snelle passages (weet overigens niet of dit kenmerkend is voor de Garbo's, ik heb het wel vaker gehoord). Nadat ze er "vers" op gezet zijn duurt het wel even voordat je alle spanning eruit hebt gedraaid en ze goed op stemming blijven maar daarna blijven ze mooi op stemming. De volgende keer worden het zeer waarschijnlijk weer Garbo's.
Tobias, vanmiddag merkte ik ook even dat er iets vervormde op de E snaar. De knoppen op het Schertler kastje nog wat zachter gezet, alles een stuk harder op mijn versterker, probleem opgelost. Dat kastje is echt idioot gevoelig hoor. Maar goed, het element is fantastisch, dus dan maar zo.
