Wat ik niet begrijp bij de Rabbath techniek is dat als je dan toch aan het strekken bent ze niet ook de 3e vinger gebruiken (bijvoorbeeld bij b, cis, d). Dus een 4-vinger techniek ipv 3 vingers met strekken. Tenminste ik dacht dat ze de 3e vinger niet gebruiken (behalve bij het G octaaf en hoger natuurlijk).

En ik snap dan weer überhaupt het nut van strekken niet. Strekken geeft altijd spanning. Ontspannen je hand verplaatsen niet, dat kan vliegensvlug en gemakkelijk, dus is het zeker met zo'n zwaar instrument als de contrabas eigenlijk altijd aan te bevelen om niet te strekken, maar je hand te verplaatsen. Tenzij je een Schwartzenegger bent met handen als kolenschoppen natuurlijk, maar van zulke bassisten zijn er maar een paar op de wereld.

De aanhangers van de Rabbath techniek zeggen dat het geen extra spanning oplevert. Ze draaien met de duim aan de achterkant van de hals en gooien als het ware hun vingers naar de tonen, dus eigenlijk is het ook geen strekken (maar pivot genaamd).

Ik pas dit ook toe als ik bijvoorbeeld b, d, b op 1 snaar moet spelen. Ik hou dan mijn duim op 1 plaats. Naar mijn idee gaat dat vloeiender dan de duim steeds verplaatsen. Dit is ook een pivot maar niet perse een Rabbath techniek. Maar dat is wel heel het idee achter de Rabbath techniek.

Toch is deze techniek naar mijn mening blessure gevoeliger. Ik denk ook niet dat het aan te raden is voor beginners. Maar ook hier denken de Rabbathers anders over. Wat voor de een werkt hoeft ook niet perse voor de ander ook te werken natuurlijk.

Kan iemand mij trouwens de Rabbath Crab techniek uit leggen?

hallo Huub,

ik heb eens een paar jaar geleden een interactieve les-dvd van Rabbath gekocht. Hierop legt hij alles netjes uit. Heb hem van een italiaanse bassist gekocht die echter een slechte kopie stuurde (ipv het beloofde origineel) waardoor je vaak de filmpjes apart moet openen vanuit een andere map.

Ik zal eens kijken of ik hem kan vinden. Stuur ik wel een kopietje op.

Er is overigens (even iets heel anders) net een nieuwe DVD van Francois Rabbath uit die "The Art of the Bow" heet.
Staat ook wat van op youtube.

Huub, dank, ik snap het. Maar wat wordt als voordeel gezien bij het laten staan van de duim terwijl je zo van positie wisselt? Ik vind het niet erg comfortabel voelen, terwijl ik me kan voorstellen dat dat nu juist wel de bedoeling is. Of vergis ik me?

'De' Rabbathtechniek is eigenlijk een bundeling van allerlei technieken.
Dat begint al bij de stahouding. Rabbath gebruikt een geknikte pen, waardoor de bas diagonaal tegen je aan leunt. Ik heb nooit zo gespeeld, maar ik vermoed dat er daardoor minder druk op je linkerduim komt, die het gewicht van de bas niet meer hoeft te dragen. Daardoor kan het 'pivoting' zonder spanning in de hand gebeuren. Dit als antwoord op de opmerking van Philip.

Wat betreft de linkerhand gebruikt Rabbath scharnier- en rektechnieken, waardoor hij minder van positie hoeft te wisselen. Dat is waardoor hij het meest bekend is geworden.
Hij vindt ook dat je met het spelen van toonladders niet in vaste grepen moet denken en hij houdt van variëren. Vandaar de plagerij om toonladders met tig vingerzettingen uit te schrijven. Een goede manier om je 'mind setting' los te houden.

Verder heeft Rabbath nog een speciale rechterhandtechniek voor het strijken. Hij houdt de strijkstok ongeveer vast als een cellostok. En hij heeft, geloof ik,ook de benadering dat de plaats van de strijkstok ten opzichte van de kam afhankelijk is van de positie van de linkerhand. Hoe hoger de positie, des te meer bij de kam. Daarom lijkt het wel eens alsof Rabbath-strijkers wat op en neer zwabberen met hun stok. Op een recent filmpje op YouTube zag ik Rabbath gewoon rechtuit strijken, zonder verticale verschillen. Dus ik weet niet of hij dat consequent doet.

Met wat ik van de Rabbathtechniek zie, kun je er snel en virtuoos mee spelen. Maar het overtuigt me niet helemaal. De stukken van Rabbath zelf zijn vaak wat minimal music-achtig, met veel arpeggio's over alle snaren heen en weer. Dat klinkt al snel imposant.
In het algemeen vind ik Rabbath-spelers gewoon niet stevig genoeg klinken. Dat zal ermee te maken hebben, wat Tobias schrijft, dat elke linkervinger die je neerzet even zijn plek moet vinden wanneer je hem strekt. De toon zwabbert dan wat.
Ik ben zelf gepokt en gemazeld met Simandl, of wat de 'gesloten handtechniek' heet. Het boek van Hein v.d. Geyn (andere thread) heeft me er weer eens in gesterkt dat dat een goede en speelbare techniek is voor jazz. Dan kun je ook wel 'pivoting' gebruiken, maar dan schuif ik met de hele hand, met alle vingers mee, naar boven of beneden, terwijl de duim het scharnierpunt vormt. Dat klinkt stabieler dan het strekken van één vinger. (Vgl. v.d Geyn, dl. I, p. 66 en 173.)
Voor het snelle spelen van toonladders en loopjes gebruik ik liever horizontale posities. Dan hoef je om een toonladder te spelen slechts een halve positie te schuiven met je hand, en dat kan eventueel met 'pivoting' met de duim als scharnier. Oftewel: als je een toonladder van G speelt vanaf de E-snaar begin je met de 1e vinger G, 4e vinger A, een halve positie opschuiven om de B op de A-snaar te spelen met de eerste vinger, etc.
'Diagonale posities' kan ook, waarbij je schuin omhoog schuift over de snaren.

Ik zou denken dat de bijdrage van de bas in een groep ligt in zijn stevigheid, niet in het virtuoze gefreak. Met die stevigheid leg je een harmonische en ritmische basis. En die vind ik vooral bij de gesloten handtechniek. Die laat natuurlijk best wat variaties toe (zeker in de hogere posities), maar is voor mij wel het uitgangspunt.

Ik ben ook maar gewoon een amateurspeler, die al moeite genoeg heeft om stabiel en zuiver te spelen. Dan wil ik het mezelf niet nog moeilijker maken met een handhouding waarbij ik steeds opnieuw de balans moet vinden.
Maar ik laat me graag overtuigen van het tegendeel, dus kom maar op met filmpjes en fragmenten.

De duim blijft niet echt staan, maar maakt meer een scharnier/draai beweging. Zo heb je in 1 handstand een groter bereik. Net als op elektrische bas zeg maar (alleen laat je op elektrische bas de duim meer staan). Dat is het hele principe van de Rabbath techniek. Dus meer in 1 positie spelen en minder schuiven. Ik zie als voordeel dat grote intervallen op 1 snaar vloeiender klinken dan wanneer je steeds je hele hand moet verplaatsten.
Bijvoorbeeld als je bes, d, bes speelt of c, a, c etc. op 1 snaar. Als je alleen al a, b speelt in de 2e positie, op de G snaar met 1 en 2 doe dit eigenlijk ook al automatisch. Met name bij strijken als je legato speelt heb je hier voordeel van en minder kans op slides tussen de tonen.

Aha, bedankt.
Ik moet zeggen dat Renaud Garcia Fons een heel overtuigend pleidooi houdt voor deze methode op zijn bas. Luister bijvoorbeeld naar:
http://www.youtube.com/watch?v=VXt6htVi3C4
Loepzuiver, ontspannen, mooie toon en virtuoos!

wow, geweldig! Hier ga ik vaker naar luisteren. Ik vraag me af hoe hij zo'n heldere toon uit zijn bas krijgt. Iemand tips hiervoor (hehalve veel oefenen)? Dat is een beetje waar ik ook naar op zoek ben qua sound.

Dit filmpje bewijst weer eens dat het eigenlijk geen bal uitmaakt welke techniek je gebruikt. Zolang het maar muzikaal is.

Dat zal wel alles te maken hebben mt zijn linker- en rechterhandtechniek, maar toch ook wel met zijn mooie bas. Die is gemaakt door Jean Auray, zie
http://www.jauray.com/
Mooie vormgeving ook, die bassen!

Ik las eerder over de andere pin in de bas bij Rabbath. Ik denk ook dat dat een hoop uit maakt. Ik ken een aantal jazz bassisten die ook zo'n schuine pin hebben waardoor de was veel schuiner staat en je hebt echt een andere houding en balans. Ik heb het wel eens op zo'n bas geprobeert, het voelt natuurlijk heel onwennig als je het nog nooit hebt ervaren, ik kon niet echt mijn veewicht vinden, maar dat kan je leren natuurlijk. Het is zeker makkelijker om je duim te ontspannen, al kan dat ook als je een gewone pin hebt, maar het is lastiger om dit te bereiken denk ik. Met die schuine pin is de houding haast alsof je zit met de bas. Als je zit kan je ook je linkerhand makkelijker ontspannen en dan vooral je duim. Dus ik kan me inderdaad goed vorstellen dat de Rabbath techniek makkelijker is als je duim meer ontspannen is. Maar toch blijf ik erbij dat, ondanks dat je minder met je duim schuift, dat er toch meer bewegining is bij het spelen van verschillende noten, of het nou schuiven is of niet, Dat kan toch meer onzekerheid opleveren.
Maar nou is het natuurlijk ook zo dat als je een techniek goed leert, je heel veel kan. Zoals eerder hierboven gezegt, welke techniek je ook gebruikt, als je er heel goed in bent kan je van zoveel dingen spelen. Ik weet niet of de ene techniek je echt meer oplevert dan de andere. Ik heb net twee week terug Christian BcBride gezien met zijn nieuwe band in can Vanguard en wat hij allemaal kan spelen is ongelovelijk, gewoon met een traditionele techniek. Ik vorige week zag ik Gary Peacock met Keith Jarret en ondanks dat hij nooit echt zuiver speelt, speelde hij wel heel erg vloeiend en vloog hij de hals op en neer. Dus ik denk dat het belangrijkste is dat je een methode vind die voor jezelf prettig voelt en daar probeer je dan zo goed mogelijk in te worden.
Voor mij persoonlijk is dat niet een methode, maar stukjes van meerdere methoden. Ik heb een aantal verschillende methodes gestudeerd en haal eruit wat ik echt vind werken voor mij en dat blijf ik studeren. En dan verzin ik ook nog zelf oefeningen voor bepaalde problemen die ik specifiek heb. Die oefeningen zijn misschien wel deels op een methode gebaseerd, maar aangezien ik het dan zelf verzin is het meer toegespitst op een specifiek probleem dat ik heb. Dat werkt voor mij erg goed. Uiteindelijk is het ook belangirjk om een beetje je eigen weg te vinden, met een hoop bagage/ informatie van andere methodes/ docenten.

Tobias, wijze woorden.
Dat laatste kan ik alleen maar onderstrepen. Je moet vooral doen wat voor jou persoonlijk goed werkt. Er is niet 1 goede methode. Maar om te weten wat voor jou het beste werkt moet je eerst wel alle methodes hebben uitgeprobeerd en bestudeerd.

Zeer fraaie bassen. Die zullen wel een aardige duit kosten. Iemand een idee aan welke prijsklasse ik ongeveer moet denken bij deze bassen? waarschijnlijk niet voor mij weggelegd, maar wel leuk om te weten.

Ik was ook nieuwsgierig en zag er een paar te koop staan 2e hands voor rond de 20.000 euro. Nieuw zullen ze waarschijnlijk nog iets duurder zijn. Gaat mij helaas ook boven mijn pet...

ok, Ik ga nu Frisia bellen!