Wellicht dat ik hier een zware knuppel in het hoenderhok gooi, maar wie is er bekend met de discussie Simandl versus Rabbath? Tot nu toe word ik keurig opgevoed met Simandl, maar ik kom her en der positieve geluiden tegen over de Rabbath techniek. Daarbij gaat het dus vrij fundamenteel om het anders grijpen van noten. Kijk eens voor meer info op:
http://doublebassblog.org/2006/11/rabbath-versus-simandl-comparative.html
Wie speelt er van jullie volgens Rabbath?
Melvin

Hallo Melvin,

Leuk onderwerp.

Zowel Simandl als Rabbath zijn goede methode's....alleen geen van beide zijn toereikend voor Jazz-Bassisten.
Uit de Simandl methode zijn de vingerzettingen voor de toonladders goed, maar die zie je in iedere moderne basmethode terug.

Simandl is in handpositie wel Jazz-Bassisten- vriendelijk maar in materiaal weer erg demotiverend en onlogisch.
Rabbath heeft veel voordelen wat bereikbare tonaliteit betrefd maar heeft hetzelfde grote nadeel wat Simandl heeft: het is een methode voor spelen met de strijkstok van vooraf bekende melodieen.
Als je Intuitief en Improviserend speelt is Rabbath het beste doordat je minder posities hoeft te spelen maar de Rabbath methode is niet geschikt voor gedempt met ritme Bassen. Jazz dus!!


Klassieke Mathodes zijn ontwikkeld om zo efficient mogelijk in een orkest (of solo) vooraf bekende melodieen zo vloeiend mogelijk te kunnen spelen.

Heb je 3 tot 6 uur per dag de tijd om te studeren? Liefst nog meer dan zijn ze allebei een toevoeging aan je techniek, maar als je dat niet hebt dan kun je ze beter niet aanschaffen.
Zoek een leraar die alvast het meeste werk voor je heeft gedaan; het selecteren van wat bruikbaar is.

Een heeeel goede leerling van Francois Rabbath is Renaud Garcia Fons! kijk op youtube of (liever)Google video eens naar zijn vingerzettingen.

Martin,
Wat bedoel je met 'gedempt met ritme Bassen'?

is een beetje onduidelijk van me, sorry.

Een klassieke bassist zal grotendeels een techniek leren waarbij de toon zo zuiver en mooi mogelijk klinkt.
Voor een Jazz- Bassist is een mooie toon wel belangrijk maar ondergeschikt aan zijn ritmische kwaliteiten.
Een klassiek bassist zal geen Ghost-Notes (gedempte tonen om het ritme te benadrukken) spelen en zijn vingers dus aanleren zo verticaal mogelijk op de snaren te zetten.
Bij overwegend pizzicato spel zal de hand bij Ghost-Notes nagenoeg vlak liggen. Dit natuurlijk met voor beide partijen de nodige uitzonderingen op de regel.

Rabbath zegt zelfs dat je de vingers van je linkerhand mag laten doorbuigen, knikken dus.

Heb vanmorgen nog eens wat van zijn positie's bekeken en er zijn zeker voordelen!
Maar wist je bijvoorbeeld dat hij in zijn 3e deel, 160 verschillende vingerzettingen heeft voor 1 toonladder?!!

Kijk eens op Youtube naar:

Hans Sturm Rabbath technique part 1.

De ContrabassConversations van ISB voorzitter Jason Heath zijn trouwens erg aan te raden (ook voor Jazz)

Dank voor je uitgebreide antwoord. Ik ga kijken!

Wow, het filmpje van Hans Strum is interessant zeg. Ik wel dat als je echt de Rabbath methode wil aanleren dat het aan te raden is om dit bij een docent te doen die ervaren is met deze methode. Want het concept is geheel anders dan de traditionele positie wisselingen.
Ik heb zelf veel gestudeerd uit de Ludwig Streicher methode, dat vind ik zelf ook een goede methode. Maar ik denk dat het vooral goed is voor je intonatie en het verbeteren van de techniek en bewkaamheid van je linkerhand in het algemeen.
Maar qua vingerzettingen voor jazz is er een groot verschil met klassiek.
Als je 8ste noten speelt met een swingfeel dan is de duur van de eerste 8ste noot iets langer dan de tweede. Daarom kan je beter van positie wisselen na het spelen van de 'lange' 8ste noot. Dan heb je meer tijd dan na de 'korte'. Hierdoor kom je vaak op andere vingerzettingen uit dan je in de klassieke methodes tegenkomt, maar je lijn kan een stuk vloeiender klinken.
Voor het spelen van kwart noren, die dus dan wel even zijn, vind ik het zelf het meest prettig om in groepjes van twee noten te spelen (in de posities lager dan de duim positie, duim positie is een ander verhaal). Als je in groepjes van twee speelt dan is het de bedoeling dat je goed uikomt aan het eind van de ladder, dus de groepjes zijn dan als volgt: 12-34-56-78. Dit geldt dus voor als je op de g snaar omhoog gaat, dus het tweede octaaf van de toonladder en soms een deel van het eerste octaaf.
Als je een toonladder over twee ocatven speelt, zeg G majeur, dan speel je voor het tweede octaaf de G en de A samen, dan de B en de C samen, dus je maakt een positie wisseling in een lagere positie waar je over het algemeen zekerder bent over de intonatie zodat je niet nog ergens hoger op de hals moet positie wisselen om goed uit te komen.
Ik hoop dat mijn verhaal een beetje te begrijpen is.
Kortom, ik studeer ook uit klassieke methodes, puur voor de vaardigheid van mijn linkerhand, maar voor jazz studeer ik andere vingerzettingen (toonladders studeer ik dus niet uit een klassieke methode, maar de Streicher methode heeft veel andere oefeningen die goed zijn om te doen). En het is hoe dan ook ngo steeds nuttig om ook de vingerzettingen van klassieke methodes te kunnen, ook voor toonladders. Hoe meer opties je kan spelen, hoe beter. Het maakt je alleen maar vaardiger op de bas denk ik. Maar nogmaals, voor jazz gebruik ik dus veelal andere vingerzettingen die naar mijn ervaring beter werken zowel voor even kwartnoten (walking bass) als voor swing achtste noten.

p.s.

Het is absoluut niet nodig om 3 tot 6 uur per dag deze dingen te studeren. Dat lijkt mij een beetje onzin. Als je goed weet wat je precies wilt doen dan kan dat met ene half uurtje per keer, os zelfs 15 min.
Bedenk goed wat je wilt leren met welke vingerzetting en focus daar op voor een bepaalde periode totdat je het goed in de vigners hebt en dan ga je misschien weer eens wat anders proberen.

Ook zien ze in de Rabbath methode het niet als een positie wisseling als je duim niet verschuift als ik het goed begrijp. In deel twee van de youtube video spelen ze de Bb majeur toonladder met in de lage positie Bb wijsvinger, C middelvinger en D met de pink allemaal op de A snaar. De duim is bij elke noot op de positie van de C. Ze noemen dit niet een positie wisseling. Ik kan met voorstellen dat als je hieraan bent gewend dat dat misschien werkt. Maar voor mij (ik ben op de traditionele manier geschoold denk ik, zie ook mijn vorgie stukje) zijn dat twee positie wisselingen, of je duim nou verschuifd of niet.
Ik heb zelf ook niet hele grote handen en Hans Sturm zegt zelf ook dat dat wel wat lastiger kan zijn dan.
Er is bij de Rabbath mehode bijna bij elke noot uit de toonladder beweging in je hand. Ondanks dat je duim op dezelfde plek blijft, wat het referentie kader is, ben ik van mening dat elke beweging toch een onzelerheid kan opleveren voor de intonatie. Ik probeer altijd met zo min mogelijk beweging te spelen, hoe minder verschuivingen hoe zekerder de intonatie. Als ik dan een Bb majeur toonladder zie waar bijna bij elke noot een verschuiving in de linkerhand is, lijkt mij dat zelf voor jazz niet geschikt. Des te minder beweging des te beter voor mij (dat is ook een beetje de filosofie van de Streicher methode, ookal gebruik ik ook niet precies die vingerzettingen maar het is wel een soort van basis voor mij).
Dus persoonlijk lijkt mij de Rabbath methode niet echt een aanraden voor het spelen van jazz, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik echt anders geschoold ben ook eigen iedeen heb over wat het beste voor mij werkt bij het spelen van jazz.

In het derde deel heegy Hans Sturm het over denken in groepjes van 4 ook met de Simandl vingzettingen. Ik vind dit wel een goed idee om wat verder vooruit te denken.
Alleen als je pizzicato speelt is het denk ik beter om niet zover omhoog te gaan op de E snaar. (ze spelen de f majeur toonladder waarbij het eerste octaaf alleen op de e en a snaar is ). Dit is wel goed om te oefenen denk ik voor je algemene bekwaamheid op de bas. Als je daar strijkt kan het nog wel goed klinken ook maar je krijgt als je pizzicato speelt (waling bass) in de hogere posities op de E snaar en deels ok de a snaar vaak niet zo'n heldere toon, dus daarvoor vind ik het weer niet aan te raden.

Hoi Tobias,

goede bevindingen. Met het meeste ben ik het wel eens.
Maar toch kan die 'strek/pivot' techniek wel handig zijn, met name in de iets hogere posities (bijvoorbeeld al vanaf de d of e op de A snaar). Je kan zo veel meer in 1 positie blijven spelen. Omdat je niet van positie hoeft te veranderen is de kans op een slechte intonatie bij snelle solo-achtige loopjes misschien nog wel minder dan dat je de hele tijd moet wisselen. In het boek van Ray Brown staan ook van deze oefeningen (bijvoorbeeld een D majeur ladder beginnend op de A snaar in 1 positie met strekken). Dus ik neem aan dat hij het af en toe ook toepaste.
En er zijn nog veel meer jazz bassisten die het toepassen. Volgens mij was bijvoorbeeld Rufus Reid ook een Rabbath aanhanger.

Ik ben ook opgevoed met de Simandl vingerzetting, maar ik zie ook voordelen bij die andere vingerzetting, al speel ik voor 90% de traditionele vingerzetting.

Hoi Huub,

dat ben ik eigenlijk ook wel met je eens. In de wat hogere posities kan het inderdaad wel practisch zijn, maar dan is de afstand ook al weer wat kleiner die je moet over bruggen. Ik speel vanaf de D op de g snaar bijvoorbeeld ook wel eens met 4 vingers, dus d eerste vinger, Eb middelvinger, E ringvinger en f met de pink. Dat is weer iets anders, maar is soms ook wel handig. Dus wat dat betreft verklaar ik ook niet 1 techniek heilig.

Wat ik niet begrijp bij de Rabbath techniek is dat als je dan toch aan het strekken bent ze niet ook de 3e vinger gebruiken (bijvoorbeeld bij b, cis, d). Dus een 4-vinger techniek ipv 3 vingers met strekken. Tenminste ik dacht dat ze de 3e vinger niet gebruiken (behalve bij het G octaaf en hoger natuurlijk).

En ik snap dan weer überhaupt het nut van strekken niet. Strekken geeft altijd spanning. Ontspannen je hand verplaatsen niet, dat kan vliegensvlug en gemakkelijk, dus is het zeker met zo'n zwaar instrument als de contrabas eigenlijk altijd aan te bevelen om niet te strekken, maar je hand te verplaatsen. Tenzij je een Schwartzenegger bent met handen als kolenschoppen natuurlijk, maar van zulke bassisten zijn er maar een paar op de wereld.

De aanhangers van de Rabbath techniek zeggen dat het geen extra spanning oplevert. Ze draaien met de duim aan de achterkant van de hals en gooien als het ware hun vingers naar de tonen, dus eigenlijk is het ook geen strekken (maar pivot genaamd).

Ik pas dit ook toe als ik bijvoorbeeld b, d, b op 1 snaar moet spelen. Ik hou dan mijn duim op 1 plaats. Naar mijn idee gaat dat vloeiender dan de duim steeds verplaatsen. Dit is ook een pivot maar niet perse een Rabbath techniek. Maar dat is wel heel het idee achter de Rabbath techniek.

Toch is deze techniek naar mijn mening blessure gevoeliger. Ik denk ook niet dat het aan te raden is voor beginners. Maar ook hier denken de Rabbathers anders over. Wat voor de een werkt hoeft ook niet perse voor de ander ook te werken natuurlijk.

Kan iemand mij trouwens de Rabbath Crab techniek uit leggen?

hallo Huub,

ik heb eens een paar jaar geleden een interactieve les-dvd van Rabbath gekocht. Hierop legt hij alles netjes uit. Heb hem van een italiaanse bassist gekocht die echter een slechte kopie stuurde (ipv het beloofde origineel) waardoor je vaak de filmpjes apart moet openen vanuit een andere map.

Ik zal eens kijken of ik hem kan vinden. Stuur ik wel een kopietje op.

Er is overigens (even iets heel anders) net een nieuwe DVD van Francois Rabbath uit die "The Art of the Bow" heet.
Staat ook wat van op youtube.

Huub, dank, ik snap het. Maar wat wordt als voordeel gezien bij het laten staan van de duim terwijl je zo van positie wisselt? Ik vind het niet erg comfortabel voelen, terwijl ik me kan voorstellen dat dat nu juist wel de bedoeling is. Of vergis ik me?

'De' Rabbathtechniek is eigenlijk een bundeling van allerlei technieken.
Dat begint al bij de stahouding. Rabbath gebruikt een geknikte pen, waardoor de bas diagonaal tegen je aan leunt. Ik heb nooit zo gespeeld, maar ik vermoed dat er daardoor minder druk op je linkerduim komt, die het gewicht van de bas niet meer hoeft te dragen. Daardoor kan het 'pivoting' zonder spanning in de hand gebeuren. Dit als antwoord op de opmerking van Philip.

Wat betreft de linkerhand gebruikt Rabbath scharnier- en rektechnieken, waardoor hij minder van positie hoeft te wisselen. Dat is waardoor hij het meest bekend is geworden.
Hij vindt ook dat je met het spelen van toonladders niet in vaste grepen moet denken en hij houdt van variëren. Vandaar de plagerij om toonladders met tig vingerzettingen uit te schrijven. Een goede manier om je 'mind setting' los te houden.

Verder heeft Rabbath nog een speciale rechterhandtechniek voor het strijken. Hij houdt de strijkstok ongeveer vast als een cellostok. En hij heeft, geloof ik,ook de benadering dat de plaats van de strijkstok ten opzichte van de kam afhankelijk is van de positie van de linkerhand. Hoe hoger de positie, des te meer bij de kam. Daarom lijkt het wel eens alsof Rabbath-strijkers wat op en neer zwabberen met hun stok. Op een recent filmpje op YouTube zag ik Rabbath gewoon rechtuit strijken, zonder verticale verschillen. Dus ik weet niet of hij dat consequent doet.

Met wat ik van de Rabbathtechniek zie, kun je er snel en virtuoos mee spelen. Maar het overtuigt me niet helemaal. De stukken van Rabbath zelf zijn vaak wat minimal music-achtig, met veel arpeggio's over alle snaren heen en weer. Dat klinkt al snel imposant.
In het algemeen vind ik Rabbath-spelers gewoon niet stevig genoeg klinken. Dat zal ermee te maken hebben, wat Tobias schrijft, dat elke linkervinger die je neerzet even zijn plek moet vinden wanneer je hem strekt. De toon zwabbert dan wat.
Ik ben zelf gepokt en gemazeld met Simandl, of wat de 'gesloten handtechniek' heet. Het boek van Hein v.d. Geyn (andere thread) heeft me er weer eens in gesterkt dat dat een goede en speelbare techniek is voor jazz. Dan kun je ook wel 'pivoting' gebruiken, maar dan schuif ik met de hele hand, met alle vingers mee, naar boven of beneden, terwijl de duim het scharnierpunt vormt. Dat klinkt stabieler dan het strekken van één vinger. (Vgl. v.d Geyn, dl. I, p. 66 en 173.)
Voor het snelle spelen van toonladders en loopjes gebruik ik liever horizontale posities. Dan hoef je om een toonladder te spelen slechts een halve positie te schuiven met je hand, en dat kan eventueel met 'pivoting' met de duim als scharnier. Oftewel: als je een toonladder van G speelt vanaf de E-snaar begin je met de 1e vinger G, 4e vinger A, een halve positie opschuiven om de B op de A-snaar te spelen met de eerste vinger, etc.
'Diagonale posities' kan ook, waarbij je schuin omhoog schuift over de snaren.

Ik zou denken dat de bijdrage van de bas in een groep ligt in zijn stevigheid, niet in het virtuoze gefreak. Met die stevigheid leg je een harmonische en ritmische basis. En die vind ik vooral bij de gesloten handtechniek. Die laat natuurlijk best wat variaties toe (zeker in de hogere posities), maar is voor mij wel het uitgangspunt.

Ik ben ook maar gewoon een amateurspeler, die al moeite genoeg heeft om stabiel en zuiver te spelen. Dan wil ik het mezelf niet nog moeilijker maken met een handhouding waarbij ik steeds opnieuw de balans moet vinden.
Maar ik laat me graag overtuigen van het tegendeel, dus kom maar op met filmpjes en fragmenten.

De duim blijft niet echt staan, maar maakt meer een scharnier/draai beweging. Zo heb je in 1 handstand een groter bereik. Net als op elektrische bas zeg maar (alleen laat je op elektrische bas de duim meer staan). Dat is het hele principe van de Rabbath techniek. Dus meer in 1 positie spelen en minder schuiven. Ik zie als voordeel dat grote intervallen op 1 snaar vloeiender klinken dan wanneer je steeds je hele hand moet verplaatsten.
Bijvoorbeeld als je bes, d, bes speelt of c, a, c etc. op 1 snaar. Als je alleen al a, b speelt in de 2e positie, op de G snaar met 1 en 2 doe dit eigenlijk ook al automatisch. Met name bij strijken als je legato speelt heb je hier voordeel van en minder kans op slides tussen de tonen.

Aha, bedankt.
Ik moet zeggen dat Renaud Garcia Fons een heel overtuigend pleidooi houdt voor deze methode op zijn bas. Luister bijvoorbeeld naar:
http://www.youtube.com/watch?v=VXt6htVi3C4
Loepzuiver, ontspannen, mooie toon en virtuoos!

wow, geweldig! Hier ga ik vaker naar luisteren. Ik vraag me af hoe hij zo'n heldere toon uit zijn bas krijgt. Iemand tips hiervoor (hehalve veel oefenen)? Dat is een beetje waar ik ook naar op zoek ben qua sound.

Dit filmpje bewijst weer eens dat het eigenlijk geen bal uitmaakt welke techniek je gebruikt. Zolang het maar muzikaal is.

Dat zal wel alles te maken hebben mt zijn linker- en rechterhandtechniek, maar toch ook wel met zijn mooie bas. Die is gemaakt door Jean Auray, zie
http://www.jauray.com/
Mooie vormgeving ook, die bassen!

Ik las eerder over de andere pin in de bas bij Rabbath. Ik denk ook dat dat een hoop uit maakt. Ik ken een aantal jazz bassisten die ook zo'n schuine pin hebben waardoor de was veel schuiner staat en je hebt echt een andere houding en balans. Ik heb het wel eens op zo'n bas geprobeert, het voelt natuurlijk heel onwennig als je het nog nooit hebt ervaren, ik kon niet echt mijn veewicht vinden, maar dat kan je leren natuurlijk. Het is zeker makkelijker om je duim te ontspannen, al kan dat ook als je een gewone pin hebt, maar het is lastiger om dit te bereiken denk ik. Met die schuine pin is de houding haast alsof je zit met de bas. Als je zit kan je ook je linkerhand makkelijker ontspannen en dan vooral je duim. Dus ik kan me inderdaad goed vorstellen dat de Rabbath techniek makkelijker is als je duim meer ontspannen is. Maar toch blijf ik erbij dat, ondanks dat je minder met je duim schuift, dat er toch meer bewegining is bij het spelen van verschillende noten, of het nou schuiven is of niet, Dat kan toch meer onzekerheid opleveren.
Maar nou is het natuurlijk ook zo dat als je een techniek goed leert, je heel veel kan. Zoals eerder hierboven gezegt, welke techniek je ook gebruikt, als je er heel goed in bent kan je van zoveel dingen spelen. Ik weet niet of de ene techniek je echt meer oplevert dan de andere. Ik heb net twee week terug Christian BcBride gezien met zijn nieuwe band in can Vanguard en wat hij allemaal kan spelen is ongelovelijk, gewoon met een traditionele techniek. Ik vorige week zag ik Gary Peacock met Keith Jarret en ondanks dat hij nooit echt zuiver speelt, speelde hij wel heel erg vloeiend en vloog hij de hals op en neer. Dus ik denk dat het belangrijkste is dat je een methode vind die voor jezelf prettig voelt en daar probeer je dan zo goed mogelijk in te worden.
Voor mij persoonlijk is dat niet een methode, maar stukjes van meerdere methoden. Ik heb een aantal verschillende methodes gestudeerd en haal eruit wat ik echt vind werken voor mij en dat blijf ik studeren. En dan verzin ik ook nog zelf oefeningen voor bepaalde problemen die ik specifiek heb. Die oefeningen zijn misschien wel deels op een methode gebaseerd, maar aangezien ik het dan zelf verzin is het meer toegespitst op een specifiek probleem dat ik heb. Dat werkt voor mij erg goed. Uiteindelijk is het ook belangirjk om een beetje je eigen weg te vinden, met een hoop bagage/ informatie van andere methodes/ docenten.

Tobias, wijze woorden.
Dat laatste kan ik alleen maar onderstrepen. Je moet vooral doen wat voor jou persoonlijk goed werkt. Er is niet 1 goede methode. Maar om te weten wat voor jou het beste werkt moet je eerst wel alle methodes hebben uitgeprobeerd en bestudeerd.

Zeer fraaie bassen. Die zullen wel een aardige duit kosten. Iemand een idee aan welke prijsklasse ik ongeveer moet denken bij deze bassen? waarschijnlijk niet voor mij weggelegd, maar wel leuk om te weten.

Ik was ook nieuwsgierig en zag er een paar te koop staan 2e hands voor rond de 20.000 euro. Nieuw zullen ze waarschijnlijk nog iets duurder zijn. Gaat mij helaas ook boven mijn pet...

ok, Ik ga nu Frisia bellen!