Ik speel zelf met de evenwijdige/vertikale aanslag. Die vind ik beter bij de houding naast de bas, de afstand van de snaren onderling, maar vooral ook bij ronding van de kam en toets (en dus ook de snaren t.o.v. elkaar) passen.
Daar komt bij dat ik ook niet echt snel speel. Hou ook meer van de vette lage wollige tonen dan van de hoge, meer gedefinieerde tonen. Die laat ik graag aan de gitarist over ;)
Bij die evenwijdige aanslag sla ik overigens nooit met mijn middelvinger een hogere snaar aan dan met mijn wijsvinger (dus nooit wijzvinger D en dan middelvinger G). Op basgitaar is dit juist wel handig omdat je middelvinger natuurlijk iets langer is, maar op contrabas dus juist niet. Zeker niet omdat op contrabas de snaren niet in een plat vlak staan, maar in een gebogen vlak.
Bij contrabas pak ik, wanneer ik naar een hogere snaar ga, deze dus eigenlijk altijd met mijn wijvinger, terwijl ik een overgang naar een lagere snaar vaker met m'n middelvinger gebruik.

wat jij omschrijft is precies wat ik bedoel. Het is vaak niet makkelijk om bij de evenwijdige aanslag met de middelvinger op een hogere snaar over de wijsvinger te spelen. In het boek van Hein van de Geyn wordt dat omschrevenen als anticipating. Toch is dit in snelle passages niet zo handig omdat je wel vaak zo uitkomt en dan de wisseling van de vingers moet doorbreken, dus ik probeer juist wel veel te oefenen dat de middelvinger over wijsvinger heen gaat.

Bij de andere manier van aanslaan (de elektrische bas manier zeg maar) heb je hier geen last van. Eigen voelt die aanslag (middel over wijs) daar juist het meest natuurlijk.