Een verwante vraag, mar dan toch een beetje anders: hoeveel van ons spelen eigenlijk precies wat we willen? Het is vaak een spanningsveld – dat is het in elk geval voor mij. Het liefst speel ik muziek die je 'kunstmuziek' zou kunnen noemen. Het nadeel daarvan is dat er maar een kleine groep liefhebbers te vinden zijn voor die muziek, terwijl ik toch graag optreedt. Ik vind het heerlijk om te spelen voor publiek – maar niet tegen elke prijs. Hoe zit dat bij jullie, collega's?

Toen ik je laatste vraag las dacht ik in eerste instantie dat je met 'spelen wat je wilt' iets als instrument beheersing bedoelde. In dat geval zou het antwoord zijn: ach, ik leg de lat gewoon niet te hoog . Ik vind muziek maken gewoon leuk, maar heb er verder geen ambities mee.
Ik heb een kunstopleiding gedaan (audiovisueel) en had toen veel ambities in die richting om er vervolgens achter te komen dat hoe serieuzer ik ermee bezig was en hoe abstracter het in zekere zin werd, hoe leger het leek te worden. De lol en verbazing maakte plaats voor teleurstelling en frustratie als dingen niet lukten zoals ik het wou.
Bij muziek heb ik dat gelukkig niet, aangezien ik niet echt een doel voor ogen heb, anders dan samen een potje 'jengelen'. Soms is dat wel aardig en andere keren te gek.

Maar goed, dat was dus NIET je vraag. Maar het hangt er, in mijn geval althans, wel mee samen.
Ja, ik speel wat ik wil spelen, want ik heb geen doel voor ogen. Ik hoef er geen geld mee te verdienen (hobbies kosten doorgaans geld) en hoef dus ook niet veel consessies te doen. Ik moet hooguit zorgen dat ik aardig genoeg speel zodat anderen samen met mij muziek willen maken. Wat dat betreft blijkt contrabas overigens geen verkeerde keus .

En natuurlijk zit er weleens een nummer in het repertoire wat ik iets minder vind. Een kwestie van meeste stemmen gelden.

Philip, je hebt het de laatste tijd vaak over 'kunst'muziek (ik denk overigens dat veel mensen bij die term juist aan heel andere muziek denken dan waar jij het over wil hebben, vgl. het met kuntgebit en kunstijsbaan).

Is het belangrijk of iets kunst is of niet? Dat is toch enkel belangrijk als je er subsidie voor wilt aanvragen. De muziek is toch wat het is? Het spreekt mensen aan of niet, of het nu wel of geen kunst is.

Natuurlijk, als jij lekker speelt en mensen genieten van je muziek dan is dat geweldig!
Bij mij is een ontwikkeling aan de gang dat de muziek waar ik het meest van houdt, maar een kleine groep belangstellende luisteraars trekt. Dat is wel een beetje jammer, maar ja, het is nu eenmaal zo. Eigenlijk vergen alle projecten die ik echt belangrijk vind het nodige van de luisteraar, het is geen muziek die gezellig op de achtergrond klinkt tijdens het diner. Bij mij gaat muziek waar ik echt even voor moet gaan zitten doorgaans dieper en dus hou ik er ook van om zelf oom dat soort muziek te spelen. Niet dat ik iets tegen heb op wat makkelijker in het gehoor liggende muziek hoor.

Nog even over de vraag die je opwerpt, namelijk of het belangrijk is of iets kunst is of niet. Voor mij wel; kunst heeft blijvende waarde, het is een geschenk aan de mensheid. Daarom is het maken van kunst voor mij een ideaal om te blijven nastreven.

Ik had het niet over gemakkelijk in het gehoor liggende muziek, althans niet specifiek. Sommigen vinden Digital Noise, Grindcore of Tiroler Alpenschlagers misschien gemakkelijk in het gehoor liggen. Ik niet.

Je stelt dat kunst een blijvende waarde heeft. Ik denk dat dat voor maar weinig individuele kunstwerken weggelegd is (even los va de financiële waarde). Het zal ook per medium verschillen.
Sommige kunst heeft inderdaad een blijvende invloed op onze cultuur, maar dat geldt net zo goed voor 'niet kunst'. Wat dat betreft verwijs ik graag terug naar de carnavalsschlager en zigeunerin waar je het eerder over had.
Johnny B Goode, de Vogeltjesdans, Rappers Delight en Anarchy in the UK hebben allemaal zo hun sporen nagelaten in onze cultuur, juist vanwege hun toegankelijkheid.