Philip had er al eens een poll aan gewijd, en daarin gaven de meeste bezoekers van de site aan, zuiver spelen mogelijk, maar toch wel lastig te vinden. In basles 82 heeft Philip er zijn gedachten al eens over opgeschreven. Ik voeg er hier de mijne aan toe. En dan moet je maar eens reageren. Het is een heel verhaal geworden, in acht punten. Ik knip het op in twee gedeelten. Hier 1) – 5).

1) Ontspanning. Bij alles wat je doet met basspelen is ontspanning het belangrijkste. Ben je ergens verkrampt, niet alleen in de linkerhand maar in alles wat met je houding te maken heeft, dan zal goed zuiver spelen nooit lukken. Sta je verkrampt in je benen, knieën of heupen, dan zul je bijv. niet soepel van positie kunnen wisselen, en dan gaat het onherroepelijk vals klinken.

2) Strijken. Om zuiver te leren spelen is volgens mij bij het oefenen strijken een voorwaarde. Dan klinkt de toon goed door en hoor je gewoon beter wat je moet corrigeren. Met plukken kent de toonvorming veel meer dwarrels. (Kijk maar eens naar de uitslag van een stemapparaat terwijl je een noot plukt.)

3) Toonladders. Het lastige met zuiver spelen is, dat in de lage posities er meer afstand tussen de vingers moet zijn dan in de hoge posities. Je moet je spiergeheugen trainen en dat kan volgens mij het beste met toonladders. Toch al de ideale manier om in te spelen bij het oefenen, dus het moet maar.

4) Duim linkerhand. Ik heb zelf een tijd mijn linkerduim teveel aan de zijkant van de hals gehouden. De gitaristenklauw, waarbij de duim boven de hals uitsteekt en zo’n beetje de e-snaar raakt, is helemaal uit den boze. Oké, Charlie Haden speelt zo, maar bedenk maar dat hij nóg mooier zou kunnen spelen als hij die klauw niet had.
Het is de bedoeling dat je linkerduim het midden van de hals raakt.
Ik stel het me visueel zo voor dat er verticaal over het midden van de hals een rail loopt en dat mijn duim op die rail op en neer gaat bij het wisselen van posities. Maar of ik nu mijn vingers op de g-snaar of de e-snaar neerzet, mijn duim blijft op dezelfde plaats. Het enige dat wijzigt is de kromming van je vingers, waardoor je van de ene naar de andere snaar overgaat.

5) Vingers linkerhand. Het is me opgevallen dat pianisten altijd zuiver spelen. Het enige wat bij hen mis kan gaan is, dat ze een foute noot aanslaan, als hun vinger boven de verkeerde toets hangt. Wat een verrukkelijk eenvoudig instrument. Om pianisten toch hun portie gezwoeg te geven, moeten ze van twee notenbalken lezen, die ook nog eens verschillende muzieksleutels hebben. Die moeilijkheid hebben wij als bassist dan weer niet. Dus als we verder net als pianisten spelen, hebben we eigenlijk het ideale instrument!
Met ‘als pianisten spelen’ bedoel ik: de vingers van je linkerhand net boven de snaar laten hangen en ze omlaag doen als je de betreffende noot moet spelen. Ik zie dat veel bassisten vooral hun pink wegtrekken, van de snaar af, als ze de vierde vinger niet hoeven te gebruiken. Dat is motorisch onhandig, want het kost extra tijd om die vinger op de snaar te zetten. En door dat wegtrekgebaar trekken ook de andere vingers scheef, en daar wordt het vals van. Ook hier zou je je de snaar als een rail kunnen voorstellen, waar je vingers als het remblok van een tram boven zweven en zo nu en dan omlaag zakken.
Ook met vibrato moet je opletten dat de vingers boven de snaar blijven hangen en de hand niet scheef gaat staan. Het wordt pas anders in de hoge (duim)posities. Dan gaat je linkerhand wel iets naar buiten en hangt je pink niet meer boven de snaar.
Ik merk het bij mezelf: als ik moe word, verkrampt mijn linkerhand en dan trekt mijn pink van de snaar af. Dan begint het hele verhaal van 1) ontspanning…