Het is laatst tot me doorgedrongen dat solisten met twee verschillende instellingen aan hun jazzsolo beginnen. De eerste groep gaat ervan uit dat de ritmesectie hun bedje spreidt, zodat ze er lekker overheen kunnen spelen. De tweede groep gaat ervan uit dat zij weliswaar de solist zijn, maar dat hun solo alleen maar mooier wordt als de ritmesectie wordt uitgenodigd om een actieve bijdrage te leveren en zo actief mogelijk met hen te communiceren. In het Philip Baumgarten Trio pakken we het op de laatste manier aan. We vullen elkaar steeds aan of nodigen elkaar uit om een bepaalde kant op te gaan. In veel swing en mainstream bands gaat het er eerder op de eerste manier aan toe. Het een is niet 'beter' dan het andere, maar ik heb zelf wel een duidelijke voorkeur voor de tweede manier, want hoe groter de communicatie, hoe meer kans er is op die magische, telepathische momenten waarop ik boven mezelf wordt uitgetild.
Ik ken het veld van twee kanten, als bassist van de ritmesectiekant en als trompettist van de kant van de solist. Ik vind dat de ritmesectie de blazer moet volgen als deze een solo geeft. Stel je soleert op een jazzwalz zoals bijvoorbeeld Footprints. Na twee chorussen ga je het stuk in tweeën spelen. Het geeft de hele band een kick als de ritmesectie dat volgt. Het kan dan later best zo zijn dat de bassist weer gaat walsen en dat de drummer in tweeën blijft spelen maar minstens één man van de ritmesectie moet de solist volgen anders speelt dat erg zwaar.
Ik bezoek momenteel erg veel jamsessies en soms komen er solisten die nog maar beginners zijn. Als een beginner een nummer langzaam wil spelen dan komt het geregeld voor dat de ritmesectie te snel inzet waardoor de solist te veel op zijn tenen moet lopen. Ik vind de ritmesectie dan niet dienstbaar genoeg aan de solist hoewel het nummer snel vast veel beter zal klinken als het door een ervaren solist gespeeld wordt.
