Net een nieuwe CD gekocht van jazz contrabassist Morrie Louden. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar kwam hem toevallig op het spoor via andere muzikanten. Dat moet je horen zeg! (Al zullen degenen die niet van snel contrabas spelen houden waarschijnlijk gillend wegrennen.) Hij heeft een prachtige sound, maar wat nog meer opvalt is (naast zijn enorme virtuositeit) zijn prachtige, krachtige en felle attack, zonder dat hij daarbij hinderlijke bijgeluiden produceert. Applaus! Vooral voor ritmische loopjes werkt dat als een speer, echt erg mooi en kickend. Die CD heet TimE Piece.
Graag gedaan. Ik vermoed dat er nog honderden (duizenden? tienduizenden?) contrabassisten zijn die geweldig spelen terwijl we nog nooit van ze hebben gehoord. Geen idee waarom sommige geweldige muzikanten bekend worden en andere even geweldige muzikanten helemaal niet. Vroeger dacht ik: kwaliteit verloochent zich niet, maar bij nader inzien is dat helemaal niet zo. Bekendheid heeft vooral met geluk en toeval te maken, geloof ik nu. Naar maar waar.
Zijn CD is trouwens geweldig. Waarvan ik dus volgens Amazon het laatste exemplaar had. Dat heb ik nog niet bereikt trouwens, dat al mijn CD's op waren en ook niet dat ze via Amazon werden verkocht. Ach ja.
Ja, ik sprak een tijd geleden iemand die hem live gezien had in LA en diep onder de indruk was, zodat ik ook ben gaan luisteren. Helemaal niet mijn smaak, zo'n Jimmy Hendrix op de contrabas, maar hij ken er wel wat van natuurlijk.
Na de rubriek Bijzondere Bassen, moet ik misschien ook maar een pagina beginnen met links naar Bijzondere Contrabassisten. Deze mag bovenaan.
Het geluid van Morrie Louden gaat inderdaad een beetje in de richting van een basgitaar wat zijn attack betreft. Ik vind dat heel mooi, zijn noten veren er lekker door, als je begrijpt wat ik bedoel. Geen idee hoe hij dat voor elkaar krijgt trouwens. Misschien heeft het iets met zijn snaren te maken, dat kan natuurlijk ook. Ik meen me te herinneren dat hij snaren gebruikt waar ik nog nooit van heb gehoord.
Op zijn persfoto zijn de snaren in ieder geval Spirocore Weich (rood-paars) maar die op dat live filmpje zijn weer andere.
Maar zowel zijn linker als rechterhand zijn een kopie van hoe je basgitaar speelt, en dan heeft ie ook nog een magnetische Pickup, oftewel een basgitaar-element (en dat op een Rogeri), en ...een SWR redhead amp.
Alles wijst naar basgitaar.
Maar, is ja allemaal bijzaak....., heel goede bassist!!
Leuke bassist die Morrie. Net even wat youtube dingen bekekenen. Volgens mij speelt hij links gewoon met een 4 vinger basgitaar techniek. Niet dat dat verder veel uitmaakt, want het klinkt. Maar het ziet er een beetje raar uit.
Miles Mosley vind ik toch een pak minder. Ik vind zijn sound ook totaal niet mooi en de muziek boeit me ook niet echt. Beetje te popie naar mijn smaak.
Ja, wat ziet vooral die pink er raar uit; die vliegt ook alle kanten op als hij hem niet gebruikt. Maar toch: wat maakt het uit, het klinkt prima dus ik vind het wel best. Het gaat er natuurlijk niet om hoe je het doet, maar om hoe het klinkt en ik vind hem fantastisch klinken. Als je maar doorstudeert, kun je vaak ook met zo op het oog onhandige bewegingen een heel eind komen en Morrie komt echt heel ver. De bedoeling van techniek is dat het ons in staat stelt om te spelen wat er in ons hoofd zit. Dat lukt Morrie prima, dus hij heeft een fantastische techniek, ook al ziet het er misschien niet uit in bepaalde opzichten.
Als je in staat bent om zo te spelen, maakt het inderdaad geen fluit uit hoe je het voor elkaar krijgt. Beter een rare techniek en goed klinken, dan een goede techniek en slecht klinken.
Sommige van de old school bassisten komen ook heel ver met hun honkbalknuppel techniek die ik niemand zou aanraden om te leren, maar bij hun klinkt het gewoon goed.
Het valt me ook op dat Morrie zijn vingertoppen steeds doorbuigt.
Bij dit filmpje bijvoorbeeld, buigt hij vaak met zijn eerste vingerkootje door steeds als hij een snaar induwt.
Dat doen meer mensen en de meningen zijn er over verdeeld, ook binnen de klassieke contrabastechniek. Zelf vind ik het niet handig om op die manier te spelen:
http://www.youtube.com/watch?v=NmIgLo8lLiY
Goh, daar heb ik eigenlijk nooit bij stilgestaan. Lijkt me dat je moet doen wat het meest natuurlijk voelt; ik kan tenminste niet beredeneren waarom het een beter zou zijn dan het ander.
Toch is dat een discussie die vaak gevoerd wordt, vooral bij klassieke contrabassisten.
De een zegt dat doorgeknikte vingertoppen meer kans heeft op blessures. En de de andere zegt dat je met doorgeknikte vingertoppen een beter vibrato krijgt.
Jazzbassisten gebruiken doorgeknikte vingertoppen soms ook bewust om de toon meer te laten zoemen. Vooral op de lage tonen. Niet doorgeknikte vingertoppen geeft weer een wat 'cleaner' geluid.
Ieder moet doen wat hij wil, maar het is goed om je er bewust van te zijn dat wat je doet ook zo bedoeld is of gewoon uit technische onmacht is ontstaan.
Met doorgeknikte vingers leg je wel meer spanning op je vingertoppen. Op gitaar en elektrisch bas wordt het ook altijd afgeraden om zo te spelen omdat het de bewegingsvrijheid van de vingers beperkt. Op contrabas is meer kracht nodig om te snaar in te duwen, waardoor bij veel mensen de vingers gaan doorknikken.
Persoonlijk heb ik er niks op tegen en iedereen doet wat hij wil, maar de klassieke leraren van wie ik les heb gehad waren allemaal tegen doorgeknikte vingertoppen. Maar zoals gezegd zijn er ook klassieke contrabassisten en cellisten die het bewust doen om een zingender vibrato te krijgen. Maar dan meestal alleen op lange tonen.
Ik heb beide methodes nog eens grondig vergeleken, maar volgens mij kost het meer kracht bij het spelen als je je bovenste vingerkootje niet buigt. Dit betekent dat je juist méér kans op blessures loopt als je dat niet doet. Dit komt omdat je, als je je vingerkootje niet buigt, je vingers 'platter' op de hals moet leggen. Dan kost het meer kracht om de snaar naar beneden te krijgen; je richt je kracht niet echt. Je gebruikt je kracht efficiënter als je je vinger iets buigt zodat je de snaar recht naar beneden kunt brengen. Logisch dat je zo een beter vibrato kunt spelen, want een vibrato kost veel kracht en als je je vingers rechter op de snaren zet, heb je meer kracht. Dus ik snap niet waar het idee vandaan komt dat het niet buigen van je laatste vingerkootje ergens goed voor zou zijn. Sterker nog: om goed bas te kunnen spelen moet je heel efficiënt gebruik maken van je kracht, dus deze methode is contraproductief. Niet doen!
Voor alle duidelijkheid, want volgens mij begrijp of lees je mijn posts verkeerd, is ook moeilijk uit te leggen zonder plaatjes: ik heb het totaal niet over platte of rechte vingers. En ik bedoel ook niet dat de vingers niet gebogen staan, dat staan ze juist wel, maar niet doorgeknikt.
Het gaat alleen om het voorste kootje. In het Engels heet het 'curved' of 'collapsed' vingers. Dus 'gebogen' of 'doorgeknikt'. Doorgeknikt is dus als je het voorste kootje naar binnen knikt (in richting van de hals). 'Curved' wordt door de meeste methodes/scholen en klassieke bassisten als 'gangbaar' beschouwd en 'collapsed' als 'fout' of uitzondering.
PS (misschien ten overvloede): volgens mij kun je je vinger dus rechter op de snaar zetten en kost het minder kracht om dat te doen als je dat vingerkootje wel buigt.
