Waarom toch laat vrijwel iedere bas docent zijn leerling een boek van Franz Simandl aanschaffen terwijl het voor een Jazz bassist weinig tot geen nut heeft?

Er zijn inmiddels veel betere methodes om te leren positie-spelen (als dat überhaupt voor een jazz bassist zinvol is) dan dat verwarrende en vaak demotiverende oranje boek.

Hihi, ik raakte er een tijdlang ook vreselijk gedemotiveerd van, vre-se-lijk vond ik die oefeningen! Maar toen ik daarover mopperde op dit forum, bleken er heel wat bassisten te zijn die enthousiast waren over deze methode.

Simandl is te moeilijk voor (jazz) beginners.
Iemand die al een tijdje speelt kan wel wat aan de methode hebben, maar alleen als ie er echt (echt, dus niet 15 minuten per dag) uit werkt.

De vingerzettingen van de toonladders die erin staan zijn trouwens wel goed.

Maar ik zie een beginner die amper de c toonladder kan lezen niet echt blij worden van de eerste positie waar ze al Beses (Bbb = A)en Gisis(G## = A) moeten lezen.

En al dat gekras met die goedkope strijkstokken haalt de laatste glimlach weg,
wat trouwens veel verklaard als je live foto's van bassisten ziet...

Simandl te moeilijk? het is juist een simpel beginners boek. De stukjes die erin staan zijn niet bijster muzikaal, maar wel goed om de basis vingerzettingen en toonladders en posities aan te leren. Niks mis mee toch? deze vingerzettingen worden trouwens nog steeds als basis door pakweg 75% van de contrabassisten gehanteerd, ook jazz bassisten. Dus het nut heeft zich allang bewezen lijkt me.

Welke beginners boeken zou jij willen aanraden die beter zijn dan?

Een lesmethode heeft een doel.
Het doel van Simandl is: een degelijke orkest bassist worden. vandaar alle technieken voor de strijkstok, lezen in alle toonsoorten, versieringen, orkestpassages etc.

Een methode voor een Jazz-Bassist moet een ander doel hebben.
van Simandl leer je niets over de funktie van akkoorden en hoe deze akkoorden in een toonladder passen en wat een goede baslijn is.

Neem bijvoorbeeld "Walking bass" van Koos Serierse (Han Drost Muziekuitgeverij).
Daar staan dezelfde vingerzettingen in als in Simandl (en veel andere boeken) maar hier worden ook baslijnen en funkties van akkoorden en (erg belangrijk) Jazz Ritme en andere stijlen behandeld.
Plus nog heel veel improvisatie tips etc.

Ook erg leerzaam: Jazz Conceptions for Double Bass van Jim Snidero.

Als je braaf 4 tot 6 uur per dag studeerd zou ik zeggen: kopen die Simandl, is erg nuttig voor intonatie etc. maar is geen methode voor een Improviserend musicus die zelf baslijnen moet bedenken en een uurtje per dag kan studeren.

Simandl is puur een technische methode die los van elke speelstijl gebruikt kan worden. Op de orkest fragmenten na dan, die klassiek zijn. Je hoeft niet eens perse een strijkstok te gebruiken om de oefeningen te spelen. Het is puur om de vingerzettingen en toonladders te leren. Meer niet.
Dus zo moet je deze methode ook beschouwen en niet als een 'stijl' methode.

Ik vind zoals gezegd de stukjes in Simandl helemaal niet muzikaal of mooi, maar het legt een goede technische basis van waaruit je verder kan naar whatever wat voor een stijl.
Ik vond het destijds zelfs leuk om uit te spelen en de nieuwe vingerzettingen te ontdekken.

Het boek is misschien niet helemaal meer bij de tijd maar er zijn niet zoveel beginners methodes die helemaal 'goed' zijn. Dat is waarom Simandl nog steeds uit de kast wordt getrokken denk ik.