Hallo Bassisten,

Ik merk meer en meer (misschien omdat ik evolueer als muzikant) dat met name amateurmuzikanten vaak niet "om de muziek" spelen maar eerder als een "showcase" voor zichzelf.
Ik verklaar me nader ;
Als contrabassist moet ik altijd mijn plaatsje zoeken in eender wel gezelschap waarin ik meespeel. Vooral (acoustische) gitaristen hebben de neiging om baslijnen mee te tokkelen. Op de vraag om dat aub weg te laten krijg je dan meestal een negatief antwoord.
De tijd dat een bassist netjes de grondnoten meebast is volgens mij toch al lang voorbij ? Als de muziek daar om vraagt,OK, maar wij kunnen toch ook kleuren met mooie noten en melodieus zijn !

Nog een ergernis ; vinden jullie ook dat de meeste amateurs veel te veel noten spelen en ook nog eens veel te luid ? Het lijkt wel of ze angst hebben voor stiltes ! In een vorig leven speelde ik veel in coverbands op electrische bas. Kan je geloven dat mijn setup (een Eden 300Watt top met 4X10" en een 15" kast) niet zwaar genoeg was ? Je ziet trouwens ook meer en meer amps met monstervermogens. 700watt en meer is geen uitzondering meer.

Zijn muzikanten dan per defenitie grote ego's die hun partij de allerbelangrijkste vinden ?
Ik heb het genoegen gehad om een aantal keren met pro's te spelen en van al die egotripperij was niks te merken. Lekker strak (daar kan ik nog een andere, erg lange post over schrijven...) en puur in functie van de muziek, heerlijk !

Zou het een erfenis uit het verleden zijn waar bassisten inderdaad in een hoekje stonden en wat grondnoten meespeelden en verder weinig of geen kennis hadden van harmonie of muziek in het algemeen ?

Ben benieuwd naar jullie ervaringen...

Francis

Ik heb het ook meegemaakt dat muzikanten riepen dat ze zichzelf niet konden horen terwijl ze vreselijk hard stonden. Ook heb ik eens met een gitarist gespeeld die vond dat ik per se zo zacht moest staan dat niemand in de zaal me kon horen (wat ze in de pauze kwamen vertellen, wat niets veranderde aan zijn standpunt).
Er zijn overigens veel fantastische amateurs en helaas ook veel afgrijselijke professionals... Maar het is inderdaad een groot genot om met goede muzikanten te spelen!
Ook heb ik gemerkt dat matige muzikanten niet op waarde kunnen schatten wat je doet – dat horen ze gewoon niet. Ik krijg doorgaans veel meer waardering van goede muzikanten dan van slechte. Heel apart hoor.

Nog wat: ik vind ook dat de rol van de bassist flink geëvolueerd is en bij de mensen met wie ik speel, hoef ik me gelukkig niet te beperken tot het spelen van de grondtoon als ik iets anders wil (anders zou ik trouwens heel hard wegrennen). Maar wat mogelijk is als hedendaagse bassist, heeft natuurlijk alles met de stijl te maken die op dat moment gebezigd wordt. Voorbeeld: bij rock and roll moet je wel de grondtoon spelen natuurlijk!
Ook is het zo dat ik, terwijl ik alle vrijheid ervaar die ik me maar zou kunnen wensen, het nog regelmatig als totaal zinvol ervaar om (soms minutenlang) exact dezelfde baslick te spelen. Dat is ook vrijheid, vind ik, om dat dan gewoon maar te doen als het zo voelt – eigenlijk om op elk moment precies te doen wat het beste is, hoe banaal op zo'n moment de lick die ik speel volgens sommige mensen misschien ook klinkt. Leve de vrijheid om precies dat te doen wat volgens jou het beste is op dat moment!!!

Ben het wel met je eens Philip, het is inderdaad belangrijk om op elk moment te spelen wat het beste is (voor de muziek/ de gehele band). Dat hoeft inderdaad niet te betekenen dat je de hele tijd alleen maar hippe dingen speelt. Dat kan soms ook betekenen dat je voor de ene solist misschien een stukje traditioneler speelt en voor de volgende solist, die misschien een wat meer open opvatting heeft, je zelf ook vrijer wil spelen omdat die twee keuzes op dat moment goed met de muziek als geheel passen.
Wat dat betreft zou je misschien wel kunnen zeggen dat de rol van de bas op een bepaalde manier niet zo is veranderd. Ik denk dat ze er 60 jaar geleden net zo over dachten, maar de muziek was nog minder ver of divers ontwikkeld, dus de keuze mogelijkheden, of de klanken waar men aan was gewend waren nog beperkter misschien.
Uiteindelijk gaat het er om dat je 'hoort' wat je speelt en niet maar gewoon speelt wat je 'weet' als je begrijpt wat ik bedoel. Maar daarbij maakt het natuurlijk ook uit wat je mede bandleden 'horen'. Als die jouw concept niet begrijpen of 'horen' dan is het misschien niet de perfecte match voor een bandje.

Dat zeg je mooi Tobias, bedankt – precies zo had ik het nog niet bekeken. Heel goed verwoord!
Ik vind dit trouwens een heel interessant onderwerp, de rol van de bassist anno 2010. Die rol is sterk aan veranderingen onderhevig. Ik vind de contrabas nog altijd een onderontwikkeld instrument en verwacht heel veel van de ontwikkeling in de komende tien jaar, zowel op technisch gebied als op harmonisch en melodisch gebied. De Charley Parker, Miles Davis of John Coltrane van de contrabas moet wat mij betreft nog opstaan. Lijkt me een feest als dat inderdaad gebeurt (zoals ik dus verwacht)! Opmerkelijk trouwens dat de grote vernieuwers in de jazz altijd blazers waren, al doet Mingus wat dat betreft ook een duit in het zakje.

Die mening deel ik helaas...
Hoe zou dat toch komen ? Ik heb een tijdje geleden de jazzdocumentaire van Ken Burns bekeken (een hele brok !) en daar kwamen nauwelijks bassisten aan te pas. Enkel Mingus was blijkbaar de moeite van het het vermelden waard.

Als je ziet hoe "primitief" de bassisten speelden bij bijvoorbeeld Louis Armstrong terwijl hij voor zijn tijd toch een erg ontwikkeld solist was dan doet je dat vragen stellen. Je kan je natuurlijk ook afvragen wat er na Bird en Miles nog aan wereldschokkends is gebeurd op het gebied van blazers...

De virtuositeit die je haalt op een bas is natuurlijk niet te vergelijken met die van een altsax of een trompet. Daar zou het wel eens wat mee te maken kunnen hebben. De meeste mensen kicken op bravourestukjes, snelle solo's, de hoogste noten... Kijk maar eens naar de reacties van een publiek nadat je een balad gespeeld hebt, die zijn meestal ook een pak lauwer terwijl ballads vaak erg veeleisend zijn voor de muzikanten.
Dat zegt toch genoeg ?

Het is dus toch niet altijd jazz wat de klok slaat in huize Baumgarten

Hihihi! Inderdaad. En ook in mijn jazztrio (het Philip Baumgarten Trio), waarvoor ik de meeste muziek schrijf, veroorloof ik me regelmatig uitstapjes naar andere stijlen. Toch blijft het jazz, vind ik; in elk nummer gaat het om de improvisatie en de collectieve improvisatie. Neemt niet weg dat ik in sommige nummers met zeer veel plezier een tijdlang dezelfde groovy baslick speel! In mei gaan we die muziek opnemen in New York, de CD zal een paar maanden later uit komen.
Naast mijn bijdrage aan diverse andere jazzbands, zit ik in de band Pot, Baumgarten & Friends. Geen idee hoe je die muziek zou moeten noemen, daar zitten invloeden in vanuit de hele wereld. Ook van de jazz natuurlijk, maar ik zou het geen jazz willen noemen. Past in geen enkel hokje, geloof ik. Ik ben de komende CD van deze band op dit moment aan het mixen. Hij zal waarschijnlijk in mei uitkomen.

Dat mede muzikanten een bas te hard vinden, kan ook door de positie van de versterker komen. Op ±2m afstand hoor ik mijn versterker het beste, dan zit ik op de goede golf. Als een mede muzikant precies in die golf staat, kan ik mij voorstellen dat het te hard over komt.
Misschien zat de vork zo in de steel?

Ik heb pas 'De contrabas' van Patrick Süskindt gelezen... werd er niet echt vrolijker van Sommige stukken waren herkenbaar, dat wel. Het is zijn mening dat zonder de contrabas sectie het hele orkest in elkaar zou donderen omdat zij het fundament (hoeksteen) zijn. Echter gaat alle aandacht/hoogste salaris naar de solist en de dirigent en krijgen de bassisten weinig waardering.
Mocht je het boekje kunnen vinden (het wordt niet meer gedrukt), dan kan ik het je wel aanraden.

Rol van een "hedendaags" bassist ??? is wel een redelijk brede discussie? Ik denk wbtr het hedendaagse, dat de bassist inspiratie en leerstof makkelijker kan vinden via internet. Ook communicatie is makkelijker, daar is dit forum een goed voorbeeld van.

Wat Philip al schreef, ligt het min of meer ook aan het genre welke rol je aanneemt. Ik zag afgelopen vrijdag Cedric Waterschoot in actie met een trio.. Knap hoor, wat hij allemaal doet. Omdat ze met een trio zijn, is zijn bas geen begeleidende rol, maar meer in duet met de trekzak. Na het optreden had ik zo iets van 'ik ga ook een trio beginnen, dan heb ik tenminste ook lekker de ruimte'. Daarmee is mijn spel natuurlijk nog niet 10x beter, maar het zou wellicht wel helpen omdat er minder bandleden zijn die mij (af)remmen
Ach, binnen de band waar ik in speel krijg ik eigenlijk genoeg ruimte hoor, ik moet niet mopperen.

Hier nog een linkje naar KV Express, met Cedric Waterschoot: http://www.dailymotion.com/video/x864yn_trek-n-folk-kv-express_music (met het bekende versterker merk )

He Paul, dat is precies waarom ik het zo lekker vind om in kleine bezettingen te spelen: heerlijk, al die ruimte!

Letterlijk en figuurlijk zeker? Als bassist loop je snel kans om achteraan in 'n hoekje gepropt te worden en vinden ze je contrabas maar groot
Afgelopen zondag stonden we nog hutje mutje. Wel erg knus, dat wel

Heb je nog nooit van James Jamerson gehoord dan? Hij ging electrisch maar voor was een bas een bas, electrisch of contra.

Ik ben van iets gevorderde leeftijd, dus ik heb veel van zijn basspel gehoord in de tijd dat die Motown platen werden uitgebracht. Zijn kracht lag natuurlijk in zijn prachtige, sfeervolle en donkerbruine licks. Daar was hij inderdaad een meester in!