Alles wat met bassen te maken heeft is welkom!
Ik heb een didaktische vraag. De situatie: ik speel met iemand een thema unisono en het wil maar niet perfect gelijk worden. Ik weet dat het aan zijn timing ligt, en ik weet ook dat ik wat dat betreft op een hoger bewustzijnsniveau zit dan mijn hij. Hij vraagt: 'Goh, het wil maar niet perfect gelijk worden, hoe kan dat nou?'Als ik zeg dat zijn bewustzijnsniveau niet op mijn niveau zit qua timing, weet ik zeker dat hij in de verdediging schiet en mij een arrogante klootzak vindt. Dan gaat hij dat thema niet beter spelen natuurlijk, en dus heb ik niets aan die opmerking. Ik houd dus maar mijn mond, maar daar wordt het samenspelen ook niet beter van. Eigenlijk wil ik hem stimuleren om zijn timing op een hoger niveau te brengen – maar hoe? Ik kom er niet uit. Iemand ideeën?
Geen idee (vind 'hoger bewustzijnsniveau' een nogal vaag begrip in deze context, zal het dus zelf ook wel niet hebben), maar weet je zeker dat jouw hij dit forum niet ook leest?
Even een managers antwoord:
Defineer eerst samen wat de beste timing is. Als je daar uitkomt kun je er allebij aan werken om met de beste timing te spelen. Gaat het dan nog niet precies gelijk dan hebben jullie nog steeds een verschil van mening wat de beste timing is.
Bassisten antwoord:
Waarom swingt Ray Brown meer dan NHOP? (in mijn bescheiden mening)
Precies timing. Juist de interpretatie van hoe je iets speelt maakt het persoonlijk. Al zou ik dezelfde noten spelen als Ray Brown, het zou nog steeds niet zo swingen, dus het is gewoon een persoonlijk iets en dus nooti gelijk te krijgen. Tenzij je jezelf kloont.
Hebben jullie nooit dat je opeens veel beter begrijpt hoe iets beter kan en het dan ook vervolgens beter speelt? Dat noem ik een sprong wat je bewustzijnsniveau betreft. Ik merk dat ik wat mijn timing betreft steeds blijf groeien en steeds scherper wordt. Daarom kan ik het ook herkennen als mensen in een fase zitten die ik ook gehad heb. Waar ik niet over kan oordelen, is hoeveel sommige mensen daarin verder zijn dan ik - eenvoudigweg omdat ik dat bewustzijnsniveau (nog) niet heb. Ik ben het er trouwens niet mee eens dat je dingen qua timing nooit precies gelijk zou kunnen krijgen. Veel muzikanten bewijzen dat dat wel kan, door zich een beetje aan te passen aan elkaar. Maar het is natuurlijk prettig als je je niet hoeft aan te passen aan een lager niveau dan je zelf hebt, maar alleen aan een timing die een beetje anders is dan die van jou. Misschien is dat zelfs onmogelijk, je gaat niet expres slechter spelen, lijkt me. Wat me het meest opvalt als mensen hun timing niet op orde hebben, is trouwens dat ze achter de muziek aan komen kakken. Daar zijn allerlei gradaties in.
Voor sommige mensen zal het woord bewustzijnsniveau een te hoog gegrepen woord zijn om het probleem van de onjuiste timing mee te analyseren maar ik kan er wel in meegaan omdat ik me verdiept heb in yoga en meditatie en het dagelijks toepas. In de jogaleer hebben hogere bewustzijnniveaus te maken met de mate waarin je verbinding weet te maken met je eigen diepste niveau. Als je erg gespannen ben dan lukt dat niet goed maar als je ontspannen bent dan gaat dat veel gemakkelijker.
Een aspect van groei van bewustzijn is dat je waarnemingsvermogen toeneemt en dat je daardoor ook steeds beter gaat waarnemen of er goed getimed wordt maar ook of er wel zuiver gespeeld wordt. Op zich is dat voor jezelf een voordeel maar het nadeel is dat je ook eerder waarneemt als een ander niet goed timed of vals speelt. Over het probleem praten heeft weinig zin omdat dat niet leidt tot een verhoging van het waarnemingsvermogen. Je heb zelf kans dat het averechts uitpakt en dat men geagiteerd raakt. Misschien kun je je medemuzikant inspireren om iets aan meditatie, yoga of ademhalingsoefeningen te doen of om er voor te zorgen goed uitgerust te zijn maar dat vereist een zekere ontvankelijkheid voor deze aanpak.
En dan hebben we nog dit filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=wMzFqmctbww
zelfde bezetting. De begeleiding van Ray Brown is inderdaad swingender hier – subtieler ook qua timing (vanuit een hoger bewustzijnsniveau), maar wat de solo betreft is NHOP weer superieur, al heeft zelfs hij, met zijn bijzondere techniek, wat moeite met het beestachtig hoge tempo. Wel geinig hoor, om deze grootheden op deze manier te kunnen vergelijken.
Trouwens, Adriaan, je slaat de spijker op zijn kop. Ik mediteer dagelijks, en mijn vrouw en ik vinden niets heerlijker dan de diepte ingaan en inzichten genereren over het leven en ons leven in het bijzonder. Deze manier van in het leven staan heeft me veel opgeleverd, ik ben bijvoorbeeld een gelukkig mens met een fantastische relatie en het ontbreekt me aan niets. Ook wat bassen betreft heeft het me veel opgeleverd; nu ik al ruim 20 jaar bezig ben met het ontwikkelen van mijn bewustzijn en mijn persoonlijke groei, kan ik zowat elk probleem overwinnen dat ik als bassist tegenkom. (Al kan ik niet in de toekomst kijken natuurlijk, maar so far, so very good.)
Ik zag ooit een leuke vorm om tot een goed 'ritmetandem' te komen in een workshop bij Ernst Glerum (bas) en Joost Lijbaart (drums). Die speelden eerst een stukje samen, en dat klonk bij deze heren al formidabel. Daarna gingen ze, zonder instrument, tegenover elkaar staan. Joost begon op en neer te springen in één tempo en Ernst moest hem volgen totdat ze in één ritme zaten. Daarna speelden ze weer samen: en het klonk 200% beter.
Met dat tegenover elkaar huppelen, leer je om heel lijfelijk, zonder dat er een instrument tussen zit of dat je boodschappen afspreekt of een ritme tikt, je op elkaar af te stemmen. En dat werkt door wanneer je dan weer gaat spelen.
Als je je muzikale partner zo ver weet te krijgen, dat hij/zij deze oefening met je wil doen, dan ben je natuurlijk ook al een heel eind.
Het punt lijkt me, dat je wel een heel diep bewustzijn kunt hebben, een feeling met jezelf en met je instrument. Maar dat betekent nog niet, dat die feeling ook automatisch gecommuniceerd wordt naar een ander. Om dat op elkaar af te stemmen, is wat anders nodig.
Ik kan haast niet meer ophouden met mijn NHOP propaganda. Moet je luisteren: http://www.youtube.com/watch?v=VlwdHLVM4sY
Een volledig muzikaal volgroeide bassist, op de top van zijn kunnen. Lijkt me sterk dat A nightingale sang in Berkley square ooit mooier vertolkt is op de contrabas, Geweldig!
@Theo:
Misschien denk ik te simpel voor dit soort zaken, maar kan het niet zijn dat ze het de tweede keer beter speelden omdat het simpelweg de tweede keer was 
Ik zou zeggen: probeer het zelf uit, dan zie je of het werkt bij jou. Je hoeft er geen paashaaskostuum bij aan te trekken, dat scheelt en maakt het misschien wat gemakkelijker.
Bij de workshop die ik noemde, deed ik dezelfde oefening met een drummer, met wie ik al een paar dagen speelde, maar met wie ik niet op één lijn kon komen. Dat lukte daarna wel.
Opmeking over het filmpje van Oscar Peterson - there's no greater love,
als het aantal aanslage per minuut de maatstaaf is voor de beste solo dan is die van NHOP inderdaad beter dan Ray Brown...
Anders lijkt me de hele term 'beter dan' niet zo op zijn plek, het is verschillend, maar op dat niveau lijkt het me dat je geen onderscheid hoeft te maken wie er 'beter' speelt, en aan de hand van wat bepaal je dat?
Ik vond de solo van Ray hier houterig en matig getimed, terwijl dat eigenlijk nooit geldt voor zijn solo's in iets langzamere tempo's. Hij kon dit tempo m.i. technisch niet aan voor zijn solo. Inderdaad, als de basis goed is van een solo, dan is het verder een kwestie van smaak. Maar als de basis niet klopt, mag dat ook wel gezegd worden, vind ik, zelfs als het gaat om zo'n fenomenale bassist als Ray Brown, want dat was hij.
Nog een kleine toevoeging: er is niets aan de hand als je vingers kunnen doen wat je in je hoofd hoort tijdens een solo. Als je vingers dat niet kunnen bijbenen, heb je een probleem, dan gaat het houterig klinken of nog erger. Dat probleemn heb ik zelf jarenlang gehad, ik ben echt heel blij dat dat nu uit de wereld is. Ik vind dat je duidelijk kunt horen dat NHOP speelt wat hij in zijn hoofd hoort. Dan is het m.i. volstrekt irrelevant of hij nu weinig of veel noten speelt. Het gaat erom of je het mooi vindt of niet wat hij speelt en dat is een kwestie van smaak. Ik snap al die opomerkingen nooit over de hoeveelheid noten, het lijkt wel alsof veel bassisten iets tegen hebben op een snel loopje alleen omdat het snel is. Hoe kan dat nu belangrijk zijn? Het gaat erom of het een mooi loopje of een effectief loopje is voor wat de desbetreffende solist wil uitdrukken! Potverdorie.
Ik kan er eigenlijk alleen aan toevoegen dat dat niet alleen voor solo's geldt 
Maar misschien kunnen we er een wedstrijdje stellingnemen van maken...
Het maakt niet uit wat je speelt, simpel, virtuoos, in de maat , uit de maat, vals, zuiver... als het z'n doel treft is het goed en anders is het feitelijk 'overbodig'.
inderdaad: muziek is gevoel en gevoel is subjectief,
dus muziek is dat ook (subjectief).
als veel mensen hetzelfde gevoel hebben, krijg je massa-subjectiviteit,
dus commerciële muziek of pop.
even terug naar het begin (naar philip dus).
ik heb zelf al met heel wat mensen samengespeeld,
maar ik heb nog nooit even goed samengespeeld
met iemand, zoals ik met mijn broers kan.
bij strakke nummers (strikt in de maat) zijn er niet veel problemen,
maar bij nummers waar je eens wat vertraagd of versneld...
met anderen is het oefenen en uiteindelijk vind ik persoonlijk
dat het technisch klopt (middenweg), maar gevoelsmatig wringt het wat.
met mijn broers klinkt het misschien niet altijd strikt in de maat,
maar het gevoel is wel bij alledrie hetzelfde.
misschien zit het bewustzijnsniveau bij familie
(en mensen die je heel goed kent) sowieso gelijk?
wat mij dan ook opvalt is het volgende:
samen, met mijn broers, kunnen we al snel
muzikaal beginnen werken aan een nummer.
terwijl er met anderen eerst nog aan het samenspel moet gewerkt worden.
met mijn broers samenspelen is dan vanzelf veel ontspannender
dan met anderen, want dan is het luisteren en afstellen op elkaar
(op een lager niveau meespelen?).
