heren, Alvast excuses voor de enrome lap tekst, maar ik zit met een rechterhandprobleem;

Ik wilde met een stel vrienden een band beginnen. Ik speelde al een jaar of 8 gitaar, maar we hadden geen bassist, dus ben ik drie jaar geleden begonnen met basgitaar spelen. Helemaal te gek dus, want bassen is veeeeeel vetter dan gitaren.

Omdat ik in die band speelde heb ik altijd met plectrum gespeeld. Dit was vertrouwd en bovendien makkelijker, zodat ik meteen met de band mee kon gaan doen. Ik heb ooit es 1 les gehad, maar ik vond dat ik daar eigenlijk zo weinig feedback kreeg dat ik er meteen mee gestopt ben. Als ik die leraar iets vroeg over mn techniek dan was het steeds 'wel ok'....

Op een gegeven moment ben ik een beetje begonnen met de vingers van de rechterhand te spelen. Ik heb het mezelf geleerd, en me aangeleerd om alternerend met twee vingers te spelen, waarbij ik mn duim als steun gebruik die ik van snaar naar snaar laat gaan. Dus duim op E snaar als ik A snaar speel etc etc.
Veel geoefend en dat gaat best aardig, maar ik merk dat ik moeite heb om snel van een lage snaar naar een hoge snaar te gaan.

Er zijn twee dingen waarvan ik me afvraag of ik het wel goed doe. Ten eerste heb ik mn rechterarm op mn bas liggen (dus op de smalle kant van de gitaar), terwijl ik laatst iemand zag spelen die zn arm vrij van zn gitaar heeft en zn vingers wat meer in een rechte hoek op de body van zn gitaar. Als ik dat probeer voelt dat erg gespannen en geforceerd aan in mn schouder, die ik dan een beetje naar voren moet draaien en niet meer kan ontspannen (les 1, en een hele goede wat mij betreft!)

Ten tweede zit ik een beetje met mn duim in de weg. Als ik snel met mn vingers alterneer en ik moet van snaar wisselen, dan mis ik er bijna altijd 1 of 2 als ik naar een hogere snaar ga omdat ik dan mn hele hand moet optillen om mn duim naar die hogere snaar te laten gaan. Als ik hem niet mis, dan klinkt ie niet net zo hard/zuiver als de voorgaande tonen. Voor de liefhebbers; luister eens naar 'thoughts of a dying atheist' van Muse, en wellicht begrijp je wat ik bedoel. Het mooie aan dit nummer vind ik dat die bas zo n monotone 'laag'tonen op je afvuurt.

VEranderen jullie je duim al vlak voor het wisselen van snaar van positie?



hmm....ik hoop dat het een beetje duidelijk is.
Misschien heeft iemand nog tips?

Tja, iedereen zal het wel weer een beetje anders doen met zijn duim. Ik laat mijn duim rusten tegen de E snaar als ik op de andere snaren speel, en trek hem een fractie terug als ik op de E snaar speel. Zoals jij het doet, bij elke verschillende snaar de positie van je duim wisselen, lijkt me eerlijk gezegd vermoeiend en erg veel (onnodige) energie kosten. Hou die duim zo stil mogelijk, is mijn advies!
Vroeger had je op de Fender bass een apart stripje waar je je duim op kon laten rusten (geen idee of zoiets er nog opzit).Dat vond ik best handig.
Als het je minder energie kost om je arm tegen je gitaar te laten rusten, dan doe je het toch. Alles wat je helpt om ontspannen te spelen is wat mij betreft volledig gerechtvaardigd, ook als (erg goede) andere bassisten het anders aanpakken. Wat het beste voelt voor jou persoonlijk is het allerbeste!
Groet Philip

PS: ik ben benieuwd wat voor stijl muziek je speelt. Plectrum bassisten kom je voornamelijk tegen in hard rock en rock, vanwege het wat hoge, agressieve basgeluid dat je met een plectrum krijgt.

Heb zelf sinds zeer kort ook maar eens een basgitaar aangeschaft (short scale, voor de strekoefeningen heb ik m'n staande bas). Bij mij zit er niet zo'n stripje op waar Philip het over had, maar ik leg m'n duim op het element of soms zelfs op de zijkant van de hals/toets. Ik heb de bas echt nog maar heel erg kort en thuis geen basversterker, dus wellicht dat ik deze wijze nog drastisch bij zal moeten stellen indien blijkt dat het, uitversterkt, vervelende bijgeluiden geeft wanneer je zo boven het element speelt. Maar dat weet ik pas na de volgende repetitie met m'n band.

hallo,
haha,...Ik speel idd voornamelijk rock, ik hoop dat dat geen vies woord is hier? :-)


Ik heb het idee dat ik met mn vingers beter controle heb over de preciese timing van de aanslag, en bovendien wil ik beide kunnen.
Het probleem is een beetje dat ik bang ben dat ik met mn oorspronkelijk positie nogal snel tegen een plafond aanloop qua snelheid. ik heb het idee dat ik sneller kan spelen als ik met mn vingers meer een rechte hoek met de body van mn gitaar maak, al houd ik mn vingers dan wel wat 'stijver' en voelt mn
schouder dan totaal niet ontspannen aan. Zet je de kootjes van je vingers 'vast' tijdens het aanslaan of houd je ook je vingers redelijk ontspannen?

nog iets anders;
Als ik mn duim verander van positie dan kan ik de lagere snaar 'erboven' goed dempen en bovendien zijn de hogere snaren zo 'ver weg' als ik mn duim op 1 positie houd, waardoor ik mn vingers zo enorm moet strekken en ik minder controle heb over het 'klein' houden van de beweging.

Bram,
Het is zaak om alles zo ontspannen mogelijk te houden, dus ook je vingers. Als ik bekijk hoe ik mijn duim hou, blijft de postie van die vinger dus eigenlijk zo'n beetje hertzelfde als ik speel. Wel kantelt mijn hand naar voren als ik bijvoorbeeld van de A snaar naar de G snaar moet. Lijkt me ondoenlijk anders. Wat die spanning in je schouders betreft: het lijkt me dat er hier sprake is van een onnodige reactie van het lichaam omdat je iets doet wat nieuw voor je is – daar reageert het lichaam altijd zo op. Het lijkt me zaak dat je tijdens het oefenen tijd inruimt voor het bewust ontspannen van je schouders. Als je dat niet doet, gaat het mis, dan heb je straks een blessure. Als je het wel doet, verhoog je je speelgemak, souplesse en timing.
Het dempen van de snaren doe je beter en gemakkelijker met je linkerhand dan met je rechterhand. Als je de snaar niet meer ingedrukt houdt ,maar je vinger (of een andere vinger) wel nog even op de snaar laat rusten die je eerder beroerd hebt, houdt de toon die je zojuist speelde immers meteen op. Profiteer daarvan! Enige uitzondfering op dit verhaal is het doorklinken van flageoletten. Die kunnen soms zo doorklinken dat je extra maatregelen moet treffen (in de vom van het extra verplaatsen van je linkerhand).
Sander: speel natuurlijk gewoon zoals je het zelf het allerlekkerst vindt, maar één ding wil ik opmerken: hoe meer je richting toets aanslaat, hoe dunner de toon wordt op een basgitaar. Daar kun je je voordeel mee doen natuurlijk; als je snel speelt, is een wat dunnere toon wel zo wenselijk, anders wordt het een ongedefineerde brei. Maar als je lange tonen speelt en een vol geluid wilt hebben, moet je beslist de andere kant op met je aanslag. Kortom, de ideale plerk voor de aanslag varieert nogal.
Groet Philip

Nou ja zeg, in een vlaag van verstandsverbijstering zei ik het zojuist precies verkeerd om! Als je richting toets gaat, wordt de toon voller. Als je de andere kant op gaat, richting kam, wordt hij juist dunner. Zou de heerlijke whiskey die ik zojuist genuttigd heb iets met deze verstandsverbijstering te maken hebben? Pastorius speelde dus vlakbij de kam.

Net binnen de tijd Philip

Wat ik me afvraag, zeker als je in het zware metalen werk zit, wat is het bezwaar om te spelen met een plectrum.
Ik kan het zelf niet, maar als je het gewend bent kan je wel een lekker geluid maken en een stevig tempo neerleggen.

Ik wist eigenlijk niet hoe ik het zelf doe. Ik heb m'n basgitaar er even bijgepakt en tot mijn verbazing ontdek ik dat ik inderdaad m'n duim naar de A-snaar verplaats als ik in de hogere regionen zit.
Ik heb ook nog een vijf-snarige bas. Die ligt boven in de koffer, dus niet voor het grijpen. Het zou me niet verbazen als blijkt dat ik daar de duim over B, E en A laten fladderen.

Waarschijnlijke conclusie zal zijn dat ik de (B) E en A snaar demp met m'n duim en de D en G met m'n linkerhand.

Ik speel niet veel meer op de basgitaren, dus nu zal het tempo wel wat achteruit zijn gegaan, maar in mijn 'goede' jaren was ik toch aardig rap. Daar kan ik met de contrabas niet aan tippen.

Interessant he, die verhalen over onze techniek. Onzeker gemaakt door het verhaal van Hans, heb ik ook maar even mijn zessnarige basgitaar erbij gepakt om te kijken of mijn duim echt tegen de E snaar geparkeerd staat. Dat blijkt zo te zijn, ook als ik op de hoge C speel. Het is volgens mij over het algemeen makkelijker spelen om vingers geparkeerd te laten staan als je ze niet hoeft te bewegen, dan kun je je energie en concentratievermogen richten op wat je wél moet doen. Er bestaan natuurlijk geen wetten van meten en persen voor de techniek; je ziet mensen soms met een op het eerste gezicht ongelooflijk onhandige techniek de meest prachtige dingen doen. Maar toch: als je nog aan het begin staat en je moet jezelf nog aanleren hoe je het wilt gaan doen, kies dan voor een methode die met de minste besteding van energie een optimaal resultaat oplevert. Dat betekent in dit geval die duim laten staan volgens mij.
Ik zou trouwens ook niet weten wat er tegen spelen met plectrum is als je dat geluid mooi vind.

Er is ook totaal niet mis met spelen met plectrum, maar ik merk dat ik vaak wat meer controle heb over het ritme als ik met mn vingers speel;
Ten eerste kan ik fysiek 'voelen' hoe ik in t ritme zit door de aanslag van mn vingers op de snaren, zeker als ik met andere speel vind ik dat fijn omdat ik dan tijdens het spelen en kan luisteren naar de rest van band en kan 'voelen' hoe ik zelf speel.

Ik vindt het bovendien gewoon een mooi idee om beide te kunnen en dan naar gelang de situatie te kiezen of ik met plectrum speel of met mn vingers.

@Philip: in je filmpje contrabas normaal (les 4) zie ik je overigens wel je duim verplaatsen op een soortgelijke manier als Bram beschrijft. Bij contrabas, waar de snaren toch wat hoger liggen over het algemeen, lijkt me dat helemaal veel inspanning kosten. Nu lijk me dat stuk sowieso nogal wat inspanning vergen , dus wellicht valt het relatief gezien nogal mee, maar toch.

Hoi Sander,
Ik begrijp niet zo goed wat je bedoelt. Ik heb zelf ook nog even naar dat filmpje gekeken, maar zie me mijn duim eigenlijk alleen verplaatsen als ik op de E snaar speel. Verder blijft de duim geparkeerd en kantelt mijn hand. Eigenlijk moet ik dit trouwens nog eens filmen, dit is onderhand een vrij oude opname, tegenwoordig ziet het er nog rustiger uit.

Wauw, nog eens gekeken. Er was inderdaad een moment dat mijn duim niet geparkeerd bleef en op de A snaar rustte. Goed gezien Sander! Nou ja, volgens mij overkomt me dat nu niet meer... (Hoop ik.)

Het zijn 2 shots achter elkaar, en in beide staat je duim op de A-snaar of tussen de A- en E-snaar als ik me niet vergis. Het was me de eerste keer dat ik het filmpje zag al opgevallen omdat het me een vreemde houding leek.

Inderdaad! Ik ga erop letten of ik dat nog doe – dawiliknie.

De klankkleur verandert toch ook, als je met plectrum speelt? Althans, dat is mijn ervaring. Met de vingers aanslaan geeft een warmer geluid.. en je kunt er denk ik ook een hogere frequentie mee halen.
Naast rock wordt de plectrum volgens mij ook voornamelijk door punk bassisten gehanteerd.
Het zou mij overigens niets verbazen als Rock'n Billy -contrabassisten ook met plectrum spelen?

Op mijn eerste electrische bas zat de 'duimsteun' aan de onderkant, dus onder de G -snaar. Hij is van het merk Pearl, volgens mij hebben die meer verstand van drummen...
Toendertijd kwam die steun me op die plek overigens prima uit, want ik sloeg aan met m'n duim.

Op de contra staat m'n duim achter de toets geparkeerd.. na 'n optreden heb ik daar dan ook een mooie hoek in staan..

Als de frequentie zou veranderen wanneer je met een plectrum speelt lijkt me dat erg vervelend m.b.t. de stemming . De boventonen veranderen wel (meer boventonen volgens mij) waardoor je een andere klankkleur krijgt. Veel feller en ook aanzienlijk meer volume.

Slappen met een plectrum lijkt me (op een contrabas althans) ongeveer net zo handig als akkoorden spelen met je voet. En dan heb ik het nog niet over een double of triple slap . Bij een slap krijg je overigens wel, net als met een plectrum, een feller en harder geluid.

Ik kan me voorstellen dat de plaatsing van de steun op je bas te maken heeft met het feit dat vroeger (jaren '60 volgens mij) veel bassisten met hun duim speelden. Ongetraind heb je in je duim vaak meer kracht. Dat gaat wel ten koste van je snelheid denk ik, maar in de '60-rock was dat nog niet echt een probleem waarschijnlijk.