Dag bassies,

Ik zie op verschillende afbeeldingen heel andere posities van de linkerhand. Bij een aantal zie je dat de vier vingers, inclusief pink, op de snaren staan, en rust de top van de duim ongeveer in het midden van de achterkant van de arm; bij anderen (en ikzelf) zie je meer een greep rond de arm (duim plat op de achterkant). Ik vermoed dat de eerste positie meer iets voor klassieke contrabassisten is, maar vraag me toch af wat de beste "greep" is.
Nu lukt één en ander behoorlijk. Ik gebruik vooral wijs- en ringvinger van mijn linkerhand. Maar loop ik daarmee op termijn niet dood? Moet ik me bekwamen in het gebruik van de pink? Dat doet nu soms behoorlijk pijn, maar misschien moet ik daar kracht in kweken...?

Kerstgroetjes uit Belgenland,

Sam

Ik wil je wel vertellen hoe ik het doe, maar ik zou je ten zeerste willen afraden om dat als advies te beschouwen. Ik gebruik alle vingers van wijsvinger tot en met pink, in beginsel allemaal in gelijke mate. Ik ben mij overigens niet bewust hoe gelijkmatig dat dan wel is. Mijn duim staat dan inderdaad gekromd op de achterzijde van de hals, of de arm zo je wilt.
Daarbij komt dat mijn middelvinger en ringvinger onderling de stand aannemen van "O-benen". Op de basgitaar is daar allemaal goed mee te leven, maar op de contrabas ben je er nog aardig druk mee om het allemaal op de juiste positie te krijgen. Ik zou het een ander niet willen aanraden.
Overigens vind deze manier van spelen z'n herkomst in de techniek van de cello, waar vele jaren geleden mijn roots lagen.

Tussen haakjes, ik heb handen van het formaat kolenschop. Had ik elegantere handjes, dan zou ik het op mijn manier dus niet redden.

Met name in latin-achtige stukken met een schier eindeloze herhaling van een basisnoot met een kwint ga ik graag over op het systeem wijsvinger / pink / platte duim. In mijn beleving is dat dan de 'luie manier' van bassen (in verhouding tot mijn nogal bewerkelijke techniek).

Maar er zijn hier vast beter onderlegde bassiten, die je kunnen vertellen hoe het wel hoort.

Hoi Sam,
Eigenlijk zou ik je ten zeerste willen afraden om je duim plat op de hals te leggen; het kost je wendbaarheid en mobiliteit; je komt minder makkelijk 'los' van de positie waarin je speelt, want er komt meer van je hand in contact met de bas, waardoor je hand stroever schuift. Dus het is gewoon onnodig on-handig om het zo te doen. Maar ja, het is wel de Charly Haden methode hè, die houdt zijn hals altijd in deze wurggreep. En de man is wel jaar in jaar uit gekozen als beste bassist door de lezers van het Amerikaanse jazztijdschrift Downbeat. Toch zal dat niet vanwege zijn (wat mij betreft toch redelijk hopeloze) techniek zijn, maar meer door zijn prachtige, donkerbruine toon en rustgevende manier van spelen.
In de klassieke contrabastechniek, die zijn voordelen heeft - ze zijn er tenslotte al honderden jaren mee bezig - wordt de pink samen met de ringvinger gebruikt bij het naar beneden drukken van de snaar. Dat is prima:je krijgt extra kracht bij het naar beneden drukken en de afstanden zijn toch te groot om in één positie vvier halve tonen te kunnen beslaan, drie is wel het maximum.
Als je mijn baslessen hebt gelezen, zul je wel begrepen hebben dat ik een groot voorstander ben van ontspanning. Ik vind het heel belangrijk om de vingers die je niet gebruikt ontspannen te houden, zodat je genoeg kracht en souplesse overhoudt voor de vinger(s) die je wel gebruikt. Dus strekken van de vingers om ze in een bepaalde positie te houden terwijl je ze niet gebruikt, vind ik een zinloze operatie. Ik heb trouwens een basles besteed aan de linkerhand, basles 63.
Groet Philip

Komt Hadens prachtige warme klank dan niet méér van zijn bas dan doot zijn techniek? Persoonlijk hou ik meer van Hadens rustige spel dan van de virtuositeit van een Carter. Ik vind dat je gewoon de toon soms niet hoort bij al dat vingervlugge spel, en het is juist de lange, diepe trilling van een bas die me zo aanspreekt!

Anderzijds valt mijn mond een halve meter open als ik Carter bezig zie (er staan wat filmpjes op zijn site - kijk vooral eens naar 'Willow weep for me'). Nu ja, die heeft ook vingers van elk 30 cm, dus kan hij overal aan waar ik niet bij kan... . 'k Zal me maar op Hadens stijl toeleggen...

Sam

Hoi Sam,
Even een kleine misvatting corrigeren: voor virtuositeit is het absoluut niet vereist om kolenschoppen van handen te hebben. Ik heb zelf vrij kleine handen, maar durf op dat gebied elke uitdaging aan.
Heerlijk als je niet van snelle noten houdt, overigens, dat scheelt enorm in de technische vaardigheid die je jezelf hoeft aan te leren (ik houd zelf wel van snelle noten, ik wil het liefst alle noten kunnen spelen op elke manier die er maar mogelijk is, om een zo uitgebreid mogelijk palet tot mijn beschikking te hebben, maar het heeft me veel tijd gekost om snelle noten vlekkeloos te leren spelen, zodat het me dus heerlijk lijkt als dat niet nodig is voor je, dat scheelt veel tijd).
Maar zelfs al kies je voor de speelstijl van Charly Haden, neem alsjeblieft zijn techniek niet over, want die is toch echt onhandig. Ook langzame noten kunnen met minder inspanning op een prachtige manier worden gespeeld...
Groet Philip

Nog even een kleine aanvulling op mijn vorige post: je sound heeft wel degelijk veel met je techniek te maken. Er zijn bassisten die hun sound uit willekeurig welke bas of snaren kunnen halen, hoe onwaarschijnlijk dat ook klinkt. Ray Brown was zo iemand bijvoorbeeld.
Groet Philip

Wanneer je slapt is een wurggreep juist veelal wel wenselijk. Dit om de bas in bedwang, en de snaar stevig tegen de toets te houden. De meer klassieke grepen zijn dan juist een crime. Daar komt bij dat je houding t.o.v. van de bas bij intensief slappen anders is: je staat er veel meer naast dan achter, soms zelfs met de klankkast tussen je knieën. In die houding hoef je de snaren namelijk niet van je af (lees: naar voren), maar opzij te trekken, iets wat aanzienlijk minder energie kost. Je linkerarm is hierdoor veel meer gestrekt dan bij het subtielere plukken en strijken. En klassieke grepen, met 3 halve tonen per greep, zijn zodoende erg moeilijk te pakken.
Slappen op een contrabas is dan ook niet de fijnzinnigste manier om het instrument te bespelen natuurlijk. Maar goed, bij het groffere mep- en trekwerk van de rechterhand misstaat een wat minder genuanceerd schuif- en grijpwerk van de linkerhand ook niet .

Ook hier nog een kleine aanvulling.

Ik denk dat de rustgevende manier van spelen, maar vooral ook de donkerbruine toon van Charly Haden heel erg samenhangen met zijn wurggrepen. Deze wurggrepen maken het namelijk mogelijk om zijn diepe volle toon te produceren, immers hoe steviger de greep hoe minder de trilling gedempt wordt. En met een wurggreep kost het nu eenmaal minder moeite om gedurende een langere tijd een constante kracht uit te oefenen op de snaar, om de simpele rede dat het een natuurlijkere houding is voor je hand omdat je vingers niet of nauwelijks gespreid staan. Een rustgevende manier van spelen staat daarbij toe om deze wurggrepen ongestraft toe te passen.
Het ene kan dus niet zonder het andere denk ik.

"... je staat er veel meer naast dan achter, soms zelfs met de klankkast tussen je knieën."

Ook een interessante discussie

Interessant hopor, Sander. Om de proef op de som te nemen heb ik mijn bas vanmiddag ook maar eens bij de strot gegrepen, maar eerlijk gezegd vond ik de wurggreep niet eens zoveel schelen in sound - behalve als ik heel hard aansloeg, wat ik normaal niet doe. Wie weet doet Haden dat wel?!
Groet Philip

Haha! Ik heb juist het omgekeerde geprobeerd, Philip: bewust de top van mijn duim in het midden van de achterkant van de arm gezet... Een klassiekere houding dus. Wat me daarbij vooral opviel was dat mijn schouder na enkele aanslagen al pijn begon te doen. Nu heb ik een ietwat eigenaardige linkerschouder (ik kan hem zo uit de kom trekken en er terug induwen), maar ik betwijfel toch of het daaraan ligt. Bij een gestrektere stand van mijn "linkerhandvingers" gaat mijn elleboog vanzelf hoger staan. En ja, je kan inderdaad vlugger noten wisselen. Het is in mijn geval dus beter voor mijn vingers, maar slechter voor mijn schouder.

Ik merk ook dat ik mij met de wurggreep - en bij rustig spel - ook kan rechthouden aan mijn bas. Kan nog interessant zijn bij "dorstig weer" ...

Maar niet getreurd! We gaan onverdroten verder met experimenteren

Sam

Hoi Sam,
Deze thread is omderhand erg interessant geworden, omdat we het hier over dingen hebben die volgens de klassieke techniek helemaal 'fout' zijn, maar dus toch blijken te werken.
Sam, toch wil ik graag effe weten: heb je wel geprobeerd om je schouders bewust te ontspannen terwijl je je hand in de 'klassieke' stand hield? Zo te horen zijn je schouders een uniek geval, dus jij moet duidelijk je eigen weg vinden wat je techniek betreft - maar zelf heb ik jarenlang mijn schouders veel te veel gespannen, tot ik er echt last van kreeg. Door ze bewust te ontspannen ging ik opeens veel lekkerder spelen!
Groet Philip